Verliefd op mijn lerares

Hoofdstuk 7

Snel loop ik naar een tafeltje vlakbij haar bureau en ga op de stoel zitten.

"Ik denk dat je wel begrijpt waarom ik met je wilde praten Liv."

Ik knik, te bang om een woord uit te spreken.

"Wat is er aan de hand Liv? Normaal haal je altijd zulke goede cijfers."

Ik haal mijn schouders op. Nog steeds durf ik niets te zeggen.

"Leer je wel goed genoeg?"

"Ja, ik besteed er ongeveer een uur aan per toets."

Ik moet bijna in huilen uitbarsten. Hoe kan ik haar nou vertellen dat ik verliefd op haar ben?

"Is er misschien iets thuis aan de hand? Is er iets gebeurd tussen jou en je klasgenoten? Word je gepest?"

Bij elke vraag knik ik nee.

"Heb je zelf een idee hoe dit kan komen?"

Mijn zicht begint wazig te worden. Mijn ogen vullen zich met tranen.

De Jong komt op me afgelopen, hurkt bij me neer en slaat een arm om me heen.

"Huil het er maar uit meisje."

Mijn tranen blijven maar rollen. Er lijkt maar geen einde aan te komen.

Eindelijk ben ik uitgehuild. Ik kijk opzij, naar de Jong. Ze kijkt me bezorgd aan.

"Wil je het aan me vertellen?"

Ik zeg niets. Hoe kan ik het haar ooit vertellen? Gewoon niet!

"Ik kan je niet helpen als je me niet verteld wat er aan de hand is."

"Er... er is niets."

Ik kijk haar aan. Alles aan haar gezicht laat zien dat ze bezorgd om me is.

"Mag ik nu gaan?"

Ze zucht. "Ga maar, maar als er wat is kun je het altijd aan me kwijt."

Nee dat kan niet. Aan niemand niet. Nooit niet.