Κορίτσια Γυμνασίου

Βαθμοί

Την εβδομάδα των βαθμών όλοι ήμασταν αγγέλουδια δεν Μιλάγαμε , δεν φωνάζαμε τίποτα . Ούτε καρφίτσα δεν επεφτε. Ειχαμε πρηξει τους καθηγητές για τους βαθμούς μας. Κάποιοι δεν άντεξαν και μας είπαν.
Την μεγάλη μέρα δεν κάναμε σχεδόν καθόλου μάθημα και στο τέλος της τέταρτης ώρας και μετά μας έδιωξαν. Άρχισαν να έρχονται οι γονείς μας και ήθελα να μάθω τους βαθμούς μου. Και έτσι καθώς κάναμε την βόλτα μας με τις φίλες μου με έπιασε κάτι και τις παράτησα. Κατέβηκα στο σχολείο και είδα την μητέρα μου να βγαίνει από το αυτοκίνητο. Φοβερός συγχρονισμός.

"Γεια σου μαμά!" της είπα. Και αυτή βρήκε να πει το καλύτερο πράγμα.

"Που είναι το μπουφάν σου;" Τι να σας πω τώρα έλεος!

"Στο εμπορικό. Καθόμουνα με τα παιδιά και είπα να περάσω γιατί με έπιασε άγχος."

"Καλά" μου απάντησε και μπήκαμε μαζί στο σχολείο. Πήγαμε και οι δύο στην τάξη και εγώ καθησα απ' έξω σε ένα παγκάκι με την δέσποινα να χαζεύει τους βαθμούς της. Ή μητέρα μου από την άλλη πήγε στη σειρά που είχαν σχηματίσει οι γονείς γαι να μπουν να δουν τον κύριο Γούλα υπεύθυνο της τάξης μας.

Μετά από δέκα ολόκληρα λεπτά αγωνίας βγήκε ή μητέρα μου με το χαρτί. Πήγα να λυποθυμήσω. Όλοι μου οι βαθμοί κημαινονταν μεταξυ δεκαοχτώ και είκοσι! Για πρώτο τρίμηνο ούτε ή μητέρα μου δεν το πίστευε!

Μετά από δέκα λεπτά υπολογισμού συμπέρανα ότι ο βαθμός μου είναι 18 και 14/15! Γιες! Πήρα το χαρτί μου και άφησα την μητέρα μου να μιλάει με την μητέρα της Νικολέτας. Όλοι με ρωταγαν «πως πηγές και ποιος είναι ο μέσος σου όρος;»

Τις επόμενες δύο ημέρες όμως μετά από κάθε τηλεφώνημα ακουγα και ένα συγχαρητήρια για τους βαθμούς σου!

Δεν λέω καλά είναι αλλά καμία φορά καταντάει πολύ σπαστικότητα. Αλλά ας μην τα σκέφτομαι αυτά. Σε λίγες μέρες έχουμε χριστούγεννα. Τουλάχιστον να τα χαρουμε!