☠ASİL ESEN MELTEM☠

AEM☠BÖLÜM||10

BÖLÜM MÜZİĞİ: DAUGHTER /// STILL
-DİNLEYİN-

2 haneli bölümlere geçtik, çok heyecanlı :D

Multimedya Asil ve dövmesi ise bir önce ki alıntı bölümünde...

Merve ve Poyraz'ın YILDIZLARI YAKALAMAK adında ki hikayesinin tanıtımını yayınladım, okuyun bak.

İYİ OKUMALAR

♓♓♓

Arabanın açık penceresinden yüzüme doğru vuran rüzgar, tenimi her seferinde yumuşak dokunuşlarla teğet geçiyor, saçlarımın içinden enseme doğru uzanıyordu. Tüm bunlar sanki beynimde durmadan konuşan onlarca düşünceye birer engel koymak istermiş gibi, algılarımın içinde akıl almaz bir yumuşaklıkla geziniyor, ruhuma doğru süzülüyordu.

Oysa bir işe yaradığı yoktu. Bir enkaz, yıkılmış ve asla eski haline gelmeyecek bir yapıyı temsil ederdi. Ben enkazlardan biriydim, tüm taşlarım yerlerinden sökülmüştü, onlarca parçam etrafa saçılmıştı, beynimin içi onlarca düşüncenin hedefindeydi, istediklerim birer yokluktu, hissetmek istediklerim hiç varolmamış gibiydi.

Yalnız yaşayıp, aynalara bakarak yaşlanan bir insan kadar boşlukla doluydum, dilenmek zorunda kalan biri kadar çaresiz hissediyordum, elimden gelenin en iyisini yapabilmek adına çabalayıp, kaybedenlerin birinciliği olan bir yarışmacının 2.olması kadar hayal kırıkları ile doluydum.

Öylesine tuhaftı ki o an kendi içimde yaşadıklarım, anlam verebilmek her zamankinden çok daha zor bir hal almıştı. Aksi şeytan, ben böyle olmasını belki de ilk kez istemiyordum.

Yani, okuldan çıkmıştık, yola koyulmuştuk. Mucize gerçekleşmiş, Alize yorgun olduğu için suskun bir şekilde arka koltukta oturuyordu, Poyraz'ın etrafında o geçilmez soğuk rüzgarlar esiyordu, kısaca arabanın içinde ne konuşulacak ne de üzerine düşünülecek bir konu vardı.

Böylelikle, bu sabahın konusu olan bilincim ile zihnimi kontrolü altına almış olan o duygunun sebebini öğrenme konusu rahatlıkla düşüncelerime hükmetmişti. Ne kadar şanssızım öyle değil mi?

Değil!

Aslında kendimi oldukça şanslı görmeliyim, annemin bana söylediği o konu üzerinde düşünüp bir an önce çözmek isteyebilmeli, sürekli ziyaretime gelen ve oldukça derin etkileri olan kabusları hayatımın bir bölümü olmaktan kurtarmalıydım. Tamamen, kabuslar için, kendimi düşündüğüm filan yoktu.

Yalan.

Tabi ki sadece kendimi düşünüyordum her ne şekilde olursa olsun. Kabuslar da benim bir parçam olduğu için onları düşünsem bile kendimi düşünmüş olurdum ama şu an felsefe yapacak durumda değildim.

O nedeni öğrenmeli, asıl gerçekleri zihnime tek tek yerleştirmeliydim. Başka bir çaresi var mıydı, bilmiyordum ama sanırım yoktu. Olamazdı.

Tıpkı o an, kızını duvaklarla görmek isteyen bir annenin, kefenlerle sarılı bedenine sarılıp ağlaması gibiydim. Çaresizlik öylesine çok işlemişti ki damarlarıma, benliğime, ruhuma, bedenime, bunu söküp atmak oldukça zor hatta bu kez emin olduğum kadar imkânsızdı.

Yani bilinen ve tahmin edilen gerçekler arasında nasıl ki ufak fakat belirgin bir çizgi vardı işte o çizginin aynısı bu düşüncelerimin birbirini teğet geçen noktalarına çizilmişti.

Belki o an, çirkinlerin bile sevilebileceği bir dünyaya inanan Merve kadar saf olmaya ihtiyacım vardı ama gerçekçiydim ben, hayallerle işim yoktu. Çirkinler diye bir kavram benim için var demiyorum, çirkin diye bir varlık yok dünya üzerinde, kurbağadan başka ama adı üstünde dünya...