The Fox

The Meeting

Άνοιξα το συρτάρι.Ήξερα ότι κάπου εκεί είχα κρύψει μια φωτογραφια του πατέρα μου.Την αγγίζω και νιώθω τον πατέρα μου να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.Για μια στιγμή ξεχνάω τα πάντα.Είναι σαν να σταμάτησε ο χρόνος, μόνο και μόνο για να απολαύσω εγώ αυτή την στιγμή αναμνήσεων.Θυμάμαι την πρώτη φορά που με πήγε στην παιδική χαρά, θυμάμαι την πρώτη φορά που μου πήρε παγωτό,την πρώτη φορά που ήρθε στο ρεσιτάλ μπαλέτου μου στη τρίτη Δημοτικού το οποίο τόσο πολύ βαριόταν αλλά παρακολουθούσε κάθε φορά για χάρη μου.Θυμάμαι ακόμα την μυρωδιά του όταν με πήρε αγκαλιά εκείνη την φορά που έκλαιγα από στενοχώρια επειδή είχε σκιστει το αρκουδάκι μου , θυμάμαι φώτα, η μαμά κλαίει, ένας κύριος με άσπρη στολή σπρώχνει ένα κρεβάτι ,θυμάμαι να ειμαι μπερδεμενη ,θυμάμαι να μην ξέρω ποιος είναι κάτω από το σεντόνι σκεπασμενος μέχρι πάνω, θυμάμαι να φωνάζω: "μπαμπαααα" ,"μπαμπακααα","που είσαι;".Θυμάμαι το ασθενοφόρο να φεύγει και μαζί του να παίρνει τον μόνο άνθρωπο που με καταλάβαινε που μου είχε προσφέρει τόση αγάπη που δεν χωρούσε ένα κοριτσάκι στην ηλικία εκείνη.Οχιιιιιιιιιιιιιιιιι.Πετάω τη φωτογραφία πίσω.Κλείνω το συρτάρι.Τρέχω στο κρεβάτι και κουκουλωνομαι με το πάπλωμα.Ξαφνικά θέλω να ξεχάσω.θελω παρα πολυ να ξεχάσω.Κλείνω τα μάτια μου.Βλέπω ένα δάσος.Ένα πανέμορφο δάσος.Μου φαίνεται γνωστό αλλά όχι κάτι που είχα δει στο πρόσφατο παρελθόν,μόνο η εικόνα του θυμίζει κάτι στο μυαλό μου.Σε έναν θάμνο βλέπω κάτι να κουνιέται."Φιδι"σκέφτομαι και απομακρύνονται πίσω με ένα μεγάλο βήμα .Πέφτω στις λάσπες.Μα τι συμβαίνει?Βλέπω όνειρο?Πλησιάζω τον θάμνο και ξεπερνώντας τον φόβο μου για τα φίδια.Ότι ήταν εκεί μέσα σταμάτησε να κουνιεται. Για λίγα δευτερόλεπτα φοβήθηκα και πάλι,νόμιζα ότι ετοιμαζόταν να μου επιτεθεί.Πλησιάζω. Δεν νιώθω καθόλου σίγουρη για αυτό που πάω να κάνω αλλά το ένστικτο μου μου λέει να βάλω το χέρι μου. Το κάνω. Βάζω το χέρι μου βαθειά στο θαμνο και ακουμπάω κάτι απαλό. "Είναι γούνα"φώναξα ανακουφισμενη και αυτό που άγγιζα απομακρύνθηκε.Υστερα απο λιγα λεπτα βγηκε έξω.Ήταν...Ήταν μια αλεπού.Όσο περισσότερο βρισκόμουν σε αυτό το δασος, τόσο πιο μπερδεμενη ένιωθα .Όμως για κάποιο λόγο η παρουσία της αλεπούς με ηρεμούσε , γαλήνευε τη ψυχή μου και με έκανε να ξεχνώ το περιστατικό αναμνησεων που είχε προηγηθεί.Για αυτές τις λίγες στιγμές που άγγιζα την αλεπου.Δεν με απασχολούσε τίποτα.Τότε για τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα πριν ανοίξω τα μάτια μου , δεν είχα καμία ανησυχία.Δεν ένιωθα ότι θα μου συμβεί κάτι."Ήταν όλα καλα", "Ηταν ολα ενταξει", "Ότι και να συνέβαινε θα το ξεπερνούσα"."Ότι και να συνέβαινε".Όμως αυτά τα υπέροχα δευτερόλεπτα τέλειωσαν.Τελείωσαν και μαζί τους έφεραν τις ανησυχίες τον φόβο και το άγχος.