The Story of my life

Chapter 1

24 Ιουλιου 1996
Το θυμάμαι σαν εχθες .. Ήμουν μόλις 8 ετών .. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ .. Ήμουν στο δωμάτιο μου και άκουγα φωνές .. Βγαίνω έξω και βλέπω τον πατέρα μου ( ο θεός να τον κάνει πατέρα ) να τραβάει τα μαλλιά της μητέρας μου με όλη του την δύναμη και να της φωνάζει .. Η καημένη δεν ήξερε τι να κάνει και τι να πει .. Μου φώναζε κλαίγοντας να μπω μέσα στο δωμάτιο μου για να μην πάθω κακό .. Προφανώς θα ήταν μια μέρα από τις πολλές που ο μπαμπάς μου ειχε πιει και έκανε σκηνή στην μητέρα μου χωρίς να υπάρχει λόγος .. Δεν το άντεξα .. Έφυγα .. Πήγα να βρω την γιαγιά μου με την ελπίδα ότι θα βοηθήσει .. Μα δεν ήταν σπίτι .. Χωρίς καμία ελπίδα πήρα το θάρρος να επέμβω στην σκηνή .. Μπαίνω με ορμή και άρχισα να φωνάζω στον πατέρα μου να αφησει ήσυχη την μητέρα μου .. Εκείνη την στιγμή του γυάλισε το μάτι και μας χτύπησε και τις δυο χωρίς κανένα έλεος .. Οι γείτονες αδιάφοροι .. Κλείσανε τις πόρτες και τα μπατζουρια τους σαν να μην συνέβαινε τίποτα .. Ο μπαμπάς να μας χτυπάει χωρίς να σταματάει .. Μας έκανε από 2-3 μελανιές τουλάχιστον σε όλο το σώμα .. Η μαμά να θέλει να με προστατέψει και να μην μπορει .. Κάτι έπρεπε να κάνει ομως .. Δίπλα της ήταν το τραπεζάκι με ένα διακοσμητικό βάζο πάνω του .. Χωρίς καμία επιλογή το πήρε και το έσπασε με δύναμη πάνω στο κεφάλι του μπαμπά .. Όσο είχαμε χρόνο τρέξαμε να φύγουμε από το σπίτι .. Πήγαμε εδώ λίγο ποιο κάτω στο σπίτι της κυρίας Μαρίας που ήταν από τους ποιο φιλόξενους και καλόψυχους ανθρώπους .. Την πετύχαμε έξω από το κατώφλι του σπιτιού της .. Μόλις που την προλάβαμε .. Μας έβαλε σπίτι της και μας έστρωσε να κοιμηθούμε ..

25 Ιουλίου 1996
Ξημέρωσε πια .. Η κυρία Μαρια μας έκανε πρωινό και της τα εξηγήσαμε ολα .. Όλες τις λεπτομερειες .. Μονο που ξέραμε ένα πράγμα .. Ότι κινδυνεύαμε και εγω και η μητέρα μου .. Χωρίς πια να χάνουμε χρόνο σκεφτήκαμε όσο ποιο γρήγορα μπορούσαμε ένα μέρος στο οποίο θα ήμασταν ασφαλές .. Βρισκόμασταν στο Σαν Φρανσισκο της Αμερικής στην πόλη Πασιφικα και ο μπαμπάς γνώριζε τα πάντα για εκείνο το μέρος όσο και για εμάς .. Το που σύχναζαμε και τι ώρες .. Θα ήταν επικίνδυνο να μέναμε στην κυρία Μαρια γιατί θα μας έβρισκε .. Χρήματα δεν είχαμε πανω μας .. Φύγαμε με τα ρούχα που φοράγαμε .. Ούτε καν φαγητό δεν είχαμε μαζί μας .. Χωρίς καν να υπάρχει ελπίδα φύγαμε για να πάμε όπου μας βγάλει .. Πήραμε λίγο φαγητό και λίγο νερό για τον δρόμο που μας το έδωσε η κυρία Μαρια .. Συγγενείς εκεί γύρω δεν είχαμε .. Μονο την γιαγιά που το πρώτο μέρος που θα έψαχνε ο μπαμπάς θα ήταν εκεί .. Έτσι φύγαμε σαν τα χελιδόνια όταν πέφτει κρύο .. Φύγαμε για ένα μέρος μακρινό όπου κανείς δεν θα μπορούσε να μας βρει .. Περπαταγαμε .. 2 μερόνυχτα .. Κοιμόμασταν σε παγκάκια .. Όσο για κουβέρτες ; Τα κασκόλ μας .. Ώσπου φτάσαμε στην Σαντα Ροζα .. Δεν γνωριζαμε κανέναν .. Απλά πήγαμε για γλιτώσουμε από τον θάνατο .. Πήγαμε σε μέρη ξένα .. Αυτο ομως το μέρος ειναι το μέρος όπου τώρα ζω ..

09 Ιανουαρίου 2016
Ειμαι η Λιντα .. Ειμαι 28 ετών πλέον .. Ζω στην Σαντα Ροζα .. Εργάζομαι σε δικηγορικό γραφείο .. Ζω μόνη μου και με τον εθισμό μου στα ναρκωτικά .. Βλεπεται η ζωή μου η παιδική μου ηλικία δεν ήταν από τις καλύτερες .. Στα 18 μου έπεσα στον εθισμό στα ναρκωτικά .. Κυρίως "χόρτο" .. Όλο αυτο άρχισε όταν άρχισα να θυμάμαι αυτά που πέρασα .. Βλέπετε δεν ειναι ότι καλύτερο .. Έτσι έπεσα και εγω στον εθισμό αυτο όπως και πολλοί άλλοι στην ηλικία μου .. Συνεχίζω ακομα .. 10 χρόνια τώρα .. Βέβαια τώρα με λιγότερες δόσεις .. Η μητέρα μου κλείστηκε στους 4 τοίχους του σπιτιού της από την στεναχώρια της .. Αλλα ...... ( συνεχίζεται )