× KUZEN ×

27. Bölüm "SEZON FİNALİ"

Arkadaşlar bu bölümle sezon finali yapmayı düşünüyorum. Sadece bir hafta bölüm yazmaya ara verilecektir. 15 tatilde bol bol yeni bölümler olacak. İyi okumalar...

●●●●
ZEHRA'DAN...

"Yalçın nereye gidiyoruz?!" Sinirli bir şekilde eve gelip beni kolumdan tutup arabaya bindirdi. Tek kelime etmeden yollara düşmüştük. Kaç defa sordum bu soruyu ama yine bir şey demedi. Sadece gidiyorduk, dümdüz gidiyorduk... Zaten sinirli olduğu için üstüne gitmedim. Telefonum çalınca açmak için cebimden çıkardım. Tam açacakken Yalçın telefonu elimden aldı ve kapattı. "Bu bende kalacak bir süre!" Diyip cebine tıktı telefonumu. Ben o saniyeleri ağzım açık seyrettim. "Ama telefonum..." sözümü bitirmeme izin vermeyip "Konuşma! Bende kalacak dedim." Gözünü yoldan hiç ayırmıyordu.

"Hem nereye gidiyoruz bari onu söyle?!"

"Onurcuğunun yanına gidiyoruz."

"Niye?!" Dedim Yalçına döndüm. Cevap vermeyeceğini biliyordum. Vermedi de zaten...

Sıkıcı uzun bur yolculuktan sonra arabayı durdurdu Yalçın. "İn!" Diye emir verdi. Dediğini yapıp kapıyı açtım ve aşağıda indim. Etraf ıssız ve karanlıktı. Kimselere de yoktu. Sadece karşımda bir bina vardı. Çok eski duruyordu. Yıkılma tehlikesi bile olabilir. Arabadan inen Yalçına döndüm. "Buraya girmeyeceğiz di mi?!" Yanıma gelip elini belime koydu ve beni ittirip adım atmamı sağladı. "Çok soru soruyorsun Zehra!" Dedi bıkkınlıkla çıkmıştı sesi.

"Sen neden bana bıkkın bir şekilde cevap verdin?!"

"Bilmem öyle mi verdim?!"

"Ben sana soruyorum. Soruma soruyla karşılık verme!" Diye uyardım. Dedektifler gibi konuşmuştum. Bir garip hissetmiştim. Yalçında bana garip garip bakarken 'ne yani olamaz mı?!' Bakışları attım.

"Olmaz!" Dedi aklımı okumuş gibi. Beni ittirip yürümeye devam ettik.

"Onur buraya mı gelecek? Niye geldik buraya? Korktum ben şimdi. Yani bana birşey yapmayacaksın di mi? Sonuçta kumsalda beni sıkıştıran sendin. Sana güvenmemem lazım!" Dediğimde aniden bana döndü. Eli belimde olduğu için hem çok yakındık birbirimize.

"Güvenmiyor musun peki?!" Dedi ukala bir şekilde sırıtmak ile sırıtmamak arasında kalmış bir şekilde.

"Güvenmesem burada olur muydum sence?!" Dedim onunla aynı yüz ifadesini takındım. Sonra işaret parmağımla kafasına iki defa vurdum. "Bi düşün istersen!" Diyip güldüm. Sonra onu beklemeden yürümeye devam ettim. Aslında biraz korkmadım değil yani... Bahse girerim yakınlarda hiç tekin birileri yaşamıyordur. Eğer birileri varsa yani.

Kapıya geldiğimde Yalçını beklemeye başladım. Baya hızlı yürümüşüm ki Yalçın baya arkamda kalmıştı. Yalçın gelip kapının kapalı kalması için araya sıkıştırılmış tahta parçasını çekip zorla kapıyı açtı. Kapıyı sonuna kadar açıp içeri geçmemi işaret etti. Başımla onaylayıp içeri girdim. Depo olduğunu yeni anlıyordum. Kocaman boş bir alan, duvarları rutubetten dökülmüş, boyası kaç yıllık bir depo idi. Belalı işlerin yapıldığı bir yere benziyordu. Mafyaların falan takıldığı, kirli işlerinin yaptığı yerdi burası. Tamam şimdi korkmaya başladım. Kapının ağzında depoyu incelerken Yalçın beni düşüncelerimden çekip çıkardı.