Redemption (Greek Translation)

Κεφάλαιο 51

Ένας προς έναν άνθρωποι ουρλιάζουν δίπλα μου--κρακ!--και πέσιμο, σωριάζονται στο πάτωμα. Ουρλιαχτά,ουρλιαχτά. Όλοι ουρλιάζουν.

-L.O.

~

-Alice

-:-:-:-

"Είναι κανείς εδώ;" κάλεσα ξανά και η πνιχτή φωνή μου ακούστηκε άλλη μια φορά, αυτήν την φορά πιο κοντά. Προχώρησα προς τον βαθύ ήχο όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Τα πόδια μου μετακινούνταν πάνω στο κρύο τσιμεντένιο πάτωμα και η σκόνη πνιγόταν μέσα στον αέρα, βουλώνοντας τα πνευμόνια μου. Έπρεπε να καταπίνω το σάλιο μου συνέχεια για να αποτρέψω τον εαυτό μου από τον να βήξει και να ακουστώ.

Η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά από ποτέ άλλοτε. Φοβόμουν ότι θα έβγαινε έξω από το στέρνο μου και προσπάθησα να ελέγξω την αναπνοή μου. Να πάρω μια κανονική ανάσα αργά και σταθερά αλλά δεν μπορούσα. Χρειαζόμουν φυσιολογικό οξυγόνο και όχι σκόνη να περιτριγυρίζει παντού. Η μυρωδιά της μούχλας και της βρωμιάς στους τοίχους ήταν δυνατή, κάνοντας με να μαζευτώ λίγο. Χρειάζομαι αέρα, χρειάζομαι να ζήσω.

Μια σιλουέτα φωτίστηκε ξαφνικά που καθόταν σε μία καρέκλα όπως ένα κερί άναψε, και τότε ήταν που αναγνώρισα το πρόσωπο.

Τα μαλλιά του έδειχναν υγρά--ιδρωμένα, μάλλον ίσως της ποσότητας της ζέστης που είχε το δωμάτιο--και ανακατεμένα. Χωρίς μπλούζα και βρώμικος. Κάτι σκούρο έσταζε από το κούτελο του και έφτανε προς το σαγόνι του, και κάτι σαν κοκκινίλες--γρατσουνιές--πάνω στο σώμα του.

Κατάπια το αναφώνημα που παραλίγο να βγάλω αλλά ο άντρας και πάλι με άκουσε και με κοίταξε με σοβαρά, πονεμένα μάτια.

"Liam;"

Το κεφάλι του γύρισε και με κοίταξε και τα χέρια του λύγισαν όπως δυσκολευόταν να λύσει τα χέρια του και να βγάλει μακριά τα σκοινιά από πάνω τους. Άνοιξε το στόμα του για να με καλέσει αλλά σταμάτησε και μουγκρισε με ενόχληση και θυμό όπως μια άλλη φιγούρα εμφανίστηκε ξαφνικά.

"Α Evelyn;" μια φωνή ψέλλισε μέσα από τις σκιές. "Δεν πρέπει να βρίσκεσαι εδώ πέρα. Oh," χαζογέλασε, "αυτό είναι ειρωνικό." Ήταν μια αντρική φωνή. Μπορώ να την ακούσω και να αισθανθώ ότι χαμογελούσε--αλλά δεν ήταν ο άντρας από εχθές. Δεν μπορούσε να ήταν.

Πάγωσα και εκτός ότι τα πνευμόνια μου ούρλιαζαν για αέρα, εγώ κράτησα την ανάσα μου. Ήξεραν ότι ήμουν εδώ, ακόμη και αν αυτό το μέρος ήταν πίσσα σκοτάδι με την εξαίρεση αυτού του κεριού στην άκρη του δωματίου. Δεν φώτιζε καλά-καλά μία τούφα από τα μαλλιά μου.