'Μια κραυγή' [One Shot]

'Η αρχή και το τέλος. '

Φωνές και κραυγές ακουγοντουσαν για ώρες στο κεφάλι μου. Τόσο επώδυνο και οδυνηρό, τόσο δυσκολο να αντέξεις όλο αυτόν τον ήχο για ώρες και μέρες. Ο ψυχολόγος δεν με βοηθάει πλέον το μόνο που μου προκαλεί είναι πόνο αφού θυμάμαι τι γινόταν τότε. Θυμάμαι τις φωνές των φίλων μου όταν .....

Δεν μπορώ να μιλάω άλλο για αυτό. Κουράστηκα. Θέλω να χαθώ μαζί τους, να ξανά βρεθώ με εκείνους που τόσα αγαπούσα, που πονουσαν για εμενα τόσο όσο εγώ πονεσα για αυτούς. Κανένας πια δεν συγκρίνεται μαζί τους, κανένας δεν αξίζει να συγκριθεί μαζί τους. Τόσο άξιοι, και δυνατοί. Ένας, ένας έφευγε και πότε δεν πρόδωσαν τίποτα μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Λίγο νωρίτερα και θα ζούσαν, λίγο νωρίτερα και θα ειμασταν όλοι εδώ να θυμόμαστε όλοι μαζί όλα αυτά με διαφορετικό τέλος. Όμως δεν μου αρέσει το τέλος. Δεν θέλω να θυμάμαι τι συνέβη εκείνο το βράδυ. Φταίω και εγώ αφου ενώ έβλεπα που θα καταλήγαμε συνέχισα μαζί τους και κανένας δεν έβαζε φρένο σε όλη αυτήν τραγωδία. Θέλαμε να πληρώσουν , είχαμε τόσο μίσος για αυτούς που κατάντησαν έτσι εκείνον. ..

Κάθε μέρα το μυαλό μου κατακλειζεται από αυτές τις απαισιες σκέψεις. Όσο τα θυμαμαι τόσο περισσότερα καταλαβαίνω πόσο αφελείς ήμουν τότε. Πόσο αδέξια ήμουν. Ζούσε για να με προστατεύει, ενέπνεε για να είναι μαζί μου και εγώ πάντα δημιουργούσα προβλήματα. Πάντα τον έκανα να τρέχει από πίσω μου και να είναι μακρυά από τους φίλους του που τόσο με στήριξαν όταν εγώ τους επερνε τον φίλο. Δεν καταλάβαινα πόσο καλοί είναι μέχρι που με βοήθησαν όταν είχα τσακωθεί την πρώτη φορά μαζί του. Τον πλήγωσα τόσο πολύ και πονάω για όλο αυτό. Πονουσα και τότε αλλά δεν ήθελα να γίνω άλλο ένα παιχνίδι κάποιου. Ήμουν τόσο ξεροκεφαλη και απερισκεπτη. Αυτός τόσο γαληνιος και υπερπροστατευτικος, τόσο ερωτευσιμος που δεν μπορούσα να αντισταθώ όσο επιφυλακτικη και αν ήμουν. Με έκανε να αισθάνομαι τόσο υπέροχη όταν ήμουν κοντά του, πίστευα ότι θα τον κρατούσα κοντά μου μια ζωή. Θα έδινα την ζωή μου για αυτόν όμως....

Στηριξαμε ο ένας τον άλλο. Ήμασταν πέντε άτομα σε αυτήν την παρέα μαζί με εκείνον έξι. Πεντε ατομα σε εκεινο το απαισιο μερες.Πέντε άτομα που το συναίσθηματα που είχαμε ήταν θλίψη και οργη για τον χαμό του. Και ήταν τόσο όμορφος μέχρι την τελευταία στιγμή. Πήγαινε ένας χρόνος που τα είχαμε βρει χωρίς να χωρίζουμε μέρα παρά μέρα. Ειμασταν στα καλύτερα μας. Εμείς και οι παρέα μας περνούσαμε υπέροχα. Τσακωνομασταν πολυ άλλα αυτό μας ενωνε ακόμα περισσότερο. Η αγάπη ανάμεσα σε εμένα και εκείνον και σε όλη την παρέα μεγάλωνε. Θυμάμαι τους τσακωμούς μας και χαμογελάω. Πάντα στο τέλος ζητούσα να μου ζητήσει συγνώμη αλλά καταλήγαμε να το παιζουμε θυμωμένη μέχρι να αγγίξουν τα χείλη μας και να ξεχαστούν όλα. Δεν ήθελα να ζήσω χωρίς αυτόν. Δεν ήθελα να ζησω χωρίς αυτούς. Γιατί να ήμουν η τελευταία και να έβλεπα τα πάντα εκείνη την νύχτα. Εκείνη την νύχτα που όλα άλλαξαν.

《Θυμάμαι την πρώτη φορά που αντίκρισα εκείνα τα γκρίζα ματιά του. Είχαν μια λάμψη που με έκαναν να τον κοιτάω συνέχεια.》 Στην αρχή δεν μου έδωσε ιδιαίτερη σημασία όμως εγώ ήθελα να μου δώσει.《 Θυμαμαι και την τελευταια φορα που κοιταξα τα μάτια του λέγοντας του 'Σαγαπω' όσο πιο δυνατά μπορούσα καθώς τον επερνε μακρυά μου. 》Και ήμουν τόσο γελοία και κάθε φορά που συζητούσαμε για την πρώτη φορά που συναντηθηκαμε γελουσαμε πολύ. Πόσο μου λείπει αυτό το γελιο. Αυτά τα χείλη. Όσο εμένα μακρυά του και μακρυά από την παρέα τόσο χάλια ήμουν. Όταν τσακωνομασταν πότε δεν πήγαινα στην παρέα δεν ήθελα να τους κάνω να τσακωθούν. Δεν ήθελα να είναι μόνος. Τον αγαπούσα όσο και να μην του το έλεγα γιατί φοβόμουν ότι θα το εκμεταλευτει. Τον εμπόδιζα να μάθει. Να μάθει τι μου συμβαίνει όταν εγώ είχα νεύρα ή ήμουν μελαγχολική. Ήταν τόσο ξεχωριστός και υπομονετικος. Με προσπατευσε από τον πρώην μου την πρώτη φορά που συναντηθηκαμε ενώ δεν με ήξερα καν. Μου στάθηκε όταν εγώ έλεγα για τον πρώην μου καταπιεζοντας τα συναισθήματα του. Όλοι τους με βοήθησαν ότι εγώ ακόμα δεν είχα καταλάβει ότι είναι εκεί για εμενα. Πάντα τον παρότρυναν να με συγχωρει όταν έφταιγα εγώ και να ζητά συγνώμη όταν έφταιγε αυτός. Με μάζευε όταν εγώ ήμουν μεθυσμένη και την έπεφτα σε όποιον έβρισκα ενώ ήμασταν τσακωμενοι. Και εκείνο το βράδυ που πήγα έξω από το σπίτι του και του ζήτησα για πρώτη φορά συγνώμη ενώ ειμασταν απλά φίλοι. Ένιωθα τύψεις που έκανε κάτι με άλλον αλλά ήθελα εκείνον. Χαμογέλασε γλυκά θυμάμαι και μου αποκρίθηκε λέγοντας 'και εγώ σε θέλω' διάβαζε τις σκέψεις μου μάλλον.
Και τότε που βγήκαμε όλοι μαζί και κάποιος παρενοχλούσε την μια κοπέλα από την παρέα μας και όλοι τον εκδικηθηκαν μην πω τι του έκαναν.
Ειμασταν όλοι τόσο στοργικοι ο ενας προστάτευε τον άλλο ήμασταν μια γροθιά και αυτό ήταν το πιο υπέροχο.

Μα είναι τόσο δύσκολο να ξεχάσω και δεν θέλω να ξεχάσω θέλω απλά να βρεθώ μαζί τους για πάντα πλέον. Βρίσκομαι ήδη μαζί τους. Το ξέρω και το νιώθω. Τους αισθάνομαι γύρω μου, τους ακουω να με καθυσιχαζουν ότι είναι καλά εκεί. Αλλά ακόμα πονάω πολύ. Γιατί όχι και εγώ μαζί τους; Σκέφτομαι και ξανά σκεφτομαι. Ακούω πάλι εκείνες της κραυγές. Τους ακουω σχεδόν πολύ σιγανά. Τόσο σιγανά όσο το ηλεκτροσόκ διαπερνά το σώμα μου. Ακόμα τρεις φορές. Αλλά μετά δεν ακούω τίποτα απλά φεύγω. Πάω να τους συναντήσω, να τους ξανά δω μετά από τόσο καιρό. Το επέλεξα και θα το επιλέγω πάντα.
Δεν επιλέγω εύκολα το μέλλον αλλά μπορώ να επιλέξω την επόμενη ζωή...