Vazgeçtim ben, kaldırımları peşi sıra koşan çocuklar gibi özgür olmak istiyorum . Senden vazgeçmek sadece vazgeçmek anladınmı?
Bedenim dünyanın en uçsuz bucaksız yerine kadar kendini götürsede,ruhumun demir parmaklıklar arasından sessizce ilerleyişimi izlemesi tedirgin kılıyor. İçerisi havasız,içerisi aşksız içerisi sevdasız. Hıçkıra boğulmuş zindan hayatın içinden çıkmamın belli bir aşamada ya da belli bir sınavlardan sonra serbest kalmasını ve çıkan dolunaydan sonra dop dolu bir çizgi çizip,ruhunu demir parmaklıklardan çıkarmasını uman ve de eski yırtık bir peçe yerine gözlerini kalbiyle silen bir insana dönüşmem çevremde ki bir çok insanın yanımdan sessiz usulca beni terk etmesine sebeb oldu. Üzgünmüyüm? Hayır. Daha bir seçici oldum hayatta artık ergenlik döneminde her anahtara açılan kalbimizin yuvası bozulmuş gibi görünüyor birazcık seçici fazlasıyla mutluluğa açık.
Şimdi yollar beni nereye götüreceğinden pek bir bilgim yok, gözlerim kör, kulağım sağır sevmek te zor şimdi insanların çok şey istediği nankör ortamda ise sevilmekten pek ümidim yok.
Birde akılda kalanlar var tabi bencil olan kalbin içini yiyen küçük sözler ya da daha fazlası, anılar mesela hediyeler beraber geçirdiğimiz zaman, verilen sözler. Mesela benim canım yanımca,kalbim kırılınca ruhum sıkılınca,yaran olursa. " ben sana bakarım" demiştin, çok yaram vardı benim her adımda kanayan, çok kırıldı kalbim her atışta acı çekip çarpıtan, gelmedim, gelemedim ,gelemezdim ben" benim yaram sensin ben sana nasıl geleyim? " dedim içimden. Kötü birşey diyip geçiştiriyorum,bilmiyorsunuz beni. Anlamıyorsunuz, vazgeçtim ben vazgeçtim senden ve de vazgeçtim hayattan, yalnızım ben.
