Çok çabuk geçiyordu zaman. Bugün benim doğumgünümdü. Mutlu olmamın gerktiği bir gün. Sevdiklerim yanımdaydı. Ama içimde hep onları kaybetme korkusu, herşeyi herkesi bırakıp gitme korkusu vardı. Ne kadar mutlu olsamada bunları düşünmeden edemiyordum. Herkese geçiyor iyleşiyorum desemde gerçeği bir tek ailem ve ben biliyorduk. Umut yoktu. Ufacıkta olsa bir umut yoktu. Yaşadığım her an, aldığım her nefes çok değerliydi benim için. Gözlerimi kapattığım ve sabah açabildiğim her geceyi sever olmuştum. Ama bir yandan da istiyordum ölmeyi. Hatta mumlarımı üflerkende istemiştim bunu. O yokken yaşamam çok saçmaydı. Annem vardı, ailem vardı, arkadaşlarım vardı. Onlar için yaşamak istiyordum sadece. Ya da mecbur hissediyordum kendimi. İstediğim tek şey biraz da olsa mutlu olmaktı. Ama mutluluk çok uzaktı işte bana. Hastalığım gün geçtikçe artıyordu. Gün geçtikçe iyiyim dediğim herkesin önünde eriyordum. Bu kadar kötüyken iyiyim demek acıtıyordu canımı. Ama dayanmalıydım. Onları üzmeye hakkım yoktu. Zaman geçiyordu. Geçen her zaman beni ölüme bir adım daha yakınlaştırıyordu. Artık tedaviye devam etmemin de bir anlamı kalmamıştı. Amaliyat olmalıydım. Çok riskliydi. Kendilerini herşeye hazırlamları gerekiyormuş ailemin. Öyle söylemiş doktorlar. Benim o amaliyattan başka şansım yoktu. Evet bu haberi ne zaman alırsam alıyım canım yanıckatı ama doğumgünümde alamam çok yaktı canımı. Doğduğun günde, öleceğin günü öğrenmek çok zordu. Ama ne olursa olsun o amaliyata girecektim...
