Echt

Hoofdstuk 13

'Mam, Liv moet weg,' hoor ik Monique vastberaden zeggen. Ik sta bovenaan de trap en luister het gesprek tussen Monique en Valentine af.

'Lieverd, dat kunnen we niet maken!' beschermt Valentine mij.

'Toch wel!' roept Monique boos. Op een één of andere manier maakt het mij niet boos.

'Mo, ik kan Liv niet op straat zetten, dan is ze dakloos!'

'Daar heb ik al iets voor bedacht, ze zal het er echt geweldig vinden! Allemaal kinderen zoals zij!' Ik loop de trap af.

'Prima,' zeg ik. 'Ik ga.'

'Liv, dat kan je niet menen!' roept Valentine geschokt. 'Ik wil dat je blijft.'

'het is zij of ik, mam.' Monique pakt de folder en geeft die aan mij. 'School en slaapplaats inbegrepen.'

'Je bedoeld toch niet dat Liv van school af moet!' Valentine kijkt me aan. Het blijft stil. 'Nee, jullie blijven allebei hier en gaan het nu uitpraten.'

'Mam...'

'Nu zeg ik,' onderbreekt Valentine haar dochter. Ze slaat resoluut haar armen over elkaar.

'Het valt niet goed te praten! Ik ga hier weg!' Ik ren de trap op en ik stop mijn weinige bezittingen in mijn tas. Er wordt op mijn deur geklopt. 'Ik ga echt!' Monique verschijnt in de deuropening.

'Rot op!'

'We willen allebei dat jij hierheen gaat,' zegt Monique hooghartig. Ze gooit de folder voor me neer. 'Ik ben hierheen gestuurd om het goed te maken, maar we weten beide dat dat ditmaal niet gaat gebeuren.' Ik knik.

'Waar doel je op?'

'Dat je er vannacht vandoor gaat. Je kan maandag beginnen.'

'Het is morgen vrijdag.'

'Juist, dat word je laatste dag en laatste dansles. Beide scholen zijn hier van op de hoogte.'

'Praat niet zo irritant!' snauw ik. 

'Pak je rust man!' snauw Monique terug.  

'Waar is het?'

'Een afgelegen plek,' zegt Monique vaagjes. 'Met de auto ben je er in een kwartiertje en met de fiets twintig a dertig minuten.' Ze kijkt me koeltjes aan. 'Denk maar niet dat ik een halfuur voor jou ga fietsen.'

'Hoe laat moet ik weg?' 

'Ze komen je zaterdag tegen één uur halen.'

'Ik hoef maandag toch pas te beginnen!' roep ik ontzet. 

'Je moet eerst natuurlijk alles uitpakken en een kamergenoot kiezen. Maandag beginnen de lessen!' Ik kijk naar de grond. 

'Één uur 's nachts?' mompel ik. 

'Ja, ik zal je wakker maken. Ik zwaai je met alle liefde uit,' zegt ze kil. 

'Kan ik ook morgen al weg,' zeg ik schor. Ik voel een brok in mijn keel, maar ik voel me ook verlost. 

'Natuurlijk!' zegt Monique vrolijk. 'Ik zal ze meteen bellen!' Ze loopt mijn kamer uit. In de deuropening draait ze zich pom en werpt me een vernietigende blik toe. 'Vergeet niet, mama denkt dat het weer goed is.' Ze slaat de deur achter zich dicht. Hoe kan ik haar ooit aardig vinden? 

Het avondeten gister was afschuwelijk. Ik moest doen alsof er niks aan de hand was terwijl ik de volgende dag zou verdwijnen. Ik heb gezegd tegen Valentine dat ik me echt niet goed voel vandaag en dat ik liever thuis bleef. Valentine probeerde me over te halen maar toen Monique zei dat ik mij gister ook al niet lekker voelde stemde ze toe.