Athena Abigail's Story

Chapter 1

Abigail's POV

"Ma, ayoko nga sabi!"

"Maghunos-dili ka nga Athena! Para ito sa ikabubuti mo. If you want to live a normal life, you have to do as I say", maluha-luhang sagot ni mommy sa pag-ayaw ko sa surgery.

I was only ten when I was diagnosed with Stomach cancer. Ewan ko kung bakit ako nagkaganito. I used to be the very sporty and jolly Athena but fate drew the line. I lived in fear. I lived a life full of 'What ifs' and 'Sana'.

The moment my parents found out about my case, we moved in to BF (Banco Filipino, Paranaque), a small subdivision na para na ring village. Ewan ko ba basta hindi ako familiar sa lugar eh. I'm from Quezon City. I grew up there with both of my parents and my cousin kuya Anthony. He is the only son of my deceased uncle, yung kapatid ni papa. So, after my uncle died, Anthony's mom underwent a nervous breakdown at sa mental hospital na ang kinahantungan niya. Ever since the incident happened, kuya Anthony stayed with us na although he didn't move in with us sa BF. Tatapusin daw muna nya ang kanyang college ed dun. ilang years nalang din naman at magiging professional engineer na sya.

My father works at a private firm sa Paranque. Yun na nga siguro reason kung bakit kami lumipat dito.. for convenience na rin. My mom, my ever-loving mom, used to be a Math teacher at a public school sa Quezon. Just a year before we moved, nagvoluntary resignation na sya. Sabi nga nya, she wants to put up her own business na rin na in line sa kanyang passion which is fashion. Pero, personally i think she did it for me.. para na rin siguro mas maalagaan nya ako.

I was eleven when I decided to take my mom's and doctor's advice na magpa surgery. Kasi kapalit nun ang kalayaan ko eh at buhay. Good thing at maganda ang naging results ng surgery. I became hopeful kasi sabi ng doctor ko na since the cancer cells are still few, madali nilang napatay ang root source nung infection kaya madali na ring naagapan ang paglala nito.

Pinayagan na akong mamuhay ng normal ng doctor ko. Simula nun, walang araw na hindi ako ngpasalamat kay Papa God. Siya naman may gawa ng lahat ng ito. Kaya nga naisip ko, mahal ako masyado ng Diyos para payagan nya akong mabuhay pa nang mas mahaba at mas masaya.

I was just thirteen when I entered school. I mean, yung school na school talaga kasi ever since nag Grade 1 ako, home-schooled na ako sa Quezon eh. Masakitin kasi talaga ako. Nung nursery, labas-pasok ako sa clinic kasi palagi raw akong gutom at pag kumain naman ay sinusuka. Basta yun na yun. wala na akong masyadong matandaan pwera nalang sa mga events na pinapaalala sa akin ni mama.

Mag hi-highschool na ako this year. Yehey! im actually super excited kasi nga first time ko mka hang out with real kids. Puro nalang kasi ako chat at text ng mga friends ko, eh sa hindi ko naman sila ma meet in person. Mabibilang lang rin ang mga friends ko sa QC. Sila lang naman yung mga kabarkada ni kuya Anthony na palagi akong binibisita eh. Parati kang meron pagkain na dinadala. SObrang sweet nila lalo na si Kenneth, yung bestfriend ni kuya. Kasama rin sa barkada si Joyce, and masayahing crush ni Kuya Anthony. Torpe nga lang si kuya kaya hindi nya masabi-sabi ang kanyang nararamdaman kay ate Joyce. Hindi ko rin malilimutan si Bogs. Bestfriend ko yun. younger brother ni ate Joyce si Bogs. Bobby ang totoo nyang pangalan. Gusto ko lang talaga syang tawaging Bogs kasi tinatawag nya rin akong Bigs eh. (Bigs from aBIGail) Weird talaga nun kahit kelan.

Si Bogs din yung kasama ko sa mga panahong nasa ospital ako. Kasi sila mama at papa busy sa pag aasikaso sa mga gamot na kakailanganin at pati na rin ng mga gastusin sa ospital. Eh si kuya naman, di halos mka visit sa kin dahil sa sobrang busy daw pag college na. Okay lang naman sa akin eh. Naiintindihan ko naman sila. Buti nalang din at nandyan si Bogs para paga anin ang loob ko nung mga panahong yun.

Masyado talaga kaming malapit ni Bogs kaya nung lumipat kami rito, masyado nyang dinibdib ang mga pangyayari. Yun na rin siguro ang ending ng story namin. Hindi na sya nagparamdam after that. Ang lungkot nga eh. Pero kahit ganito na ang takbo ng buhay ko, hindi pa rin nagbabago ang pagmamahal nila mom at dad. Gaya na nga nung first day of school ko, ganito ang nangyari...