Soraya - on hold-

Hoofdstuk 18.

~18~

De zenuwen gieren door haar lichaam heen. Ze is de hele ochtend bezig geweest met twijfelen. Nou niet alleen met twijfelen alleen. Ze heeft een bad genomen, haar haren zo vaak geborsteld dat het eigenlijk niet goed zou kunnen zijn, goed gegeten en ja een hoop getwijfeld. Ze is diep van binnen bang dat hij haar weer aan het lijntje houdt.

Dat het een grote flop is. Dat hij niets met haar wil en haar zo weer aan de kant schuift. Toen ze thuis was heeft ze zich zelf beloofd haar hart niet snel weer aan hem te geven, maar hij steelt hem gewoon van haar.

Nu staat ze hier voor zijn deur en kijkt nog een keer nerveus om zich heen. Als er toch iemand aankomt loopt ze snel door. Als smoesje kan ze dan gebruiken dat ze even een rondje aan het lopen was. Langzaam gaat haar hand omhoog om aan te kloppen. Weet ze het zeker? Wil ze echt hier naar binnen toe? Straks wil hij iets met haar doen waar zij niet klaar voor is.

Haar hand zakt weer omlaag en een zucht verlaat haar mond. Weet ze het eigenlijk wel zeker? Eigenlijk helemaal niet. Ze wil het heel graag na vannacht. Die zoenen laten haar verbaasd en nieuwsgierig achter. Frustrerend grijpt ze stevig haar jurk vast. Ze moet nu echt een keuze gaan maken. Misschien kan ze beter eerst nog even een rondje lopen of wat frisse lucht halen.

Ze besluit om dat toch maar eerst even te doen. De zenuwen kan ze nauwelijks onder bedwang houden. Langzaam loopt ze weg bij zijn kamer. Achter zich hoort ze dat er een deur open gaat. Ze draait zich om en ziet Lorenzo in de deuropening staan. 'Zocht je me?' vraagt hij plagend.

'Nee' antwoord ze snel terug. Haar stem klinkt hoog en schor. 'Waarom stond je net voor mijn deur?' vraagt hij dan en stapt op haar af. Hij pakt haar hand vast en trekt haar mee zijn kamer in. 'Wie zegt dat ik voor uw deur stond?' vraagt ze en slaat haar armen over elkaar. 'Ik zag een schaduw bij de deur' antwoord hij nonchalant en schenkt twee bekers vol met wijn.

'Dan kan het toch nog iemand anders zijn geweest?' vraagt ze en loopt naar het raam toe. Lorenzo volgt haar en overhandigd haar een beker. 'Ik hoef dat niet' antwoord ze en wil de beker terug geven. Lorenzo raakt met zijn beker de hare aan. 'Drinken. Deze wijn is echt heerlijk' zegt hij en negeert dat ze het niet hoeft. 'Meneer' zucht ze en reikt nog steeds de beker naar Lorenzo. 'Meneer?' vraagt hij en stapt op haar af. Voor haar blijft hij stil staan. Met zijn vingers drukt hij haar kin omhoog, zodat ze hem wel moet aankijken.

'Niets meneer, het is voor jou gewoon Lorenzo' fluistert hij en drukt een kus op haar lippen. Ze voelt zich gelijk weer flauw worden. Haar benen lijken wel zo in elkaar te kunnen storten. Lorenzo zet zijn beker achter haar neer en pakt haar beker over. Hij zet de beker aan haar lippen en zij laat het allemaal rustig gebeuren.

De zoete smaak van de wijn vult haar mond met genot. Lorenzo heeft gelijk, de wijn smaakt verrukkelijk. Ze likt over haar lippen heen, om de smaak nog beter te proeven. Ze opent haar ogen en ziet de blik in Lorenzo zijn ogen. De blik die ze gisteren ook zag in de keuken. 'Hoe smaakte het?' vraagt hij en streelt een pluk uit haar gezicht. 'Naar meer' antwoord ze eerlijk.

Zijn lippen vinden de hare. Genietend sluit ze haar ogen en laat zich meevoeren. Lorenzo zet zonder haar lippen los te laten de beker neer. Ze hervindt zichzelf en duwt hem iets van zich af. 'Meer naar wijn' antwoord ze. Haar stem klinkt geheimzinnig. Ze pakt de beker van het tafeltje af en loopt langs hem heen. Ze probeert haar lichaam onder controle te krijgen.

Lorenzo hoeft niet alles voor haar te bepalen. 'Weet je dat heel zeker. Niet naar iets anders meer?' vraagt hij. Soraya schudt haar hoofd heen en weer. Haar haren zitten niet meer zo strak in de vlecht. Verschillende plukjes laten los en vallen langs haar gezicht. 'Alleen meer zin in deze wijn' antwoord ze en gaat op een stoel zitten. De stoel is naar haar idee veiliger dan een bank of het bed in de kamer.