Echt

Hoofdstuk 14

Ik heb hier geen internet dus ik ben extra zuinig met het beetje 3G dat ik nog heb. Ik kan oma geen whatsappje sturen want ze heeft geen smartphone en als ik haar bel maak ik te veel lawaai en wordt mijn mobiel afgepakt. En ik heb geen vrienden om iets naar toe te sturen. Ik heb nog niks gebruikt. Ik zit hier nu al een paar maanden en ik heb al een paar vrienden. Nikki is mijn beste vriendin hier en Maaike en Sophie zijn ook erg aardig. En nog een pluspunt, ik ben over Jason heen. Door Nikki. Gelukzalig denk ik terug aan mijn eerste zoen met Tate. Er wordt zachtjes op de deur geklopt. Nikki en ik giechelen. 

'Binnen,' fluister ik. Tate stapt naar binnen. 

'Hoi,' fluister grinnikt hij. We horen voetstappen. 

'Snel!' giechel ik. Ik open mijn dekbed en Tate kruipt dicht tegen me aan en gooi het dekbed over hem heen. De deur wordt geopend. 

'Nikki Schuurmans, Liv Berger?' zegt een van de surveillanten. 

'Aanwezig,' zeggen Nikki en ik giechelend. 

'Giechel niet zo irritant dames,' zegt de surveillant. Nikki en ik gieren het uit. 'Enig idee waar Tate van Dijk is?' 

'Nee,' lachen Nikki en ik. De surveillant sluit hoofdschuddend de deur. Tate komt onder het dekbed tevoorschijn. We lachen nog harder. 

'Je wordt gezocht,' giechelt Nikki. Ze springt lenig uit haar bed en kijkt om het hoekje van de deur. 'De kust is veilig, doei!' Nikki heeft verkering met Daan en hij deelt weer een kamer met Tate. Zo'n wissel doen we wel vaker. Tate pakt de doos die half uit mijn tas steekt. 

'Wat zit daarin?' zegt Tate nieuwsgierig. Hij pakt de doos en opent hem. Ook al weet ik dat ik ze niet kan versturen, zodra het kan schrijf ik een brief aan mijn oma. 

'Voor wie zijn deze?' zegt hij. Hij kijkt me gespannen aan. 

'Mijn oma. Ik baalde ontzettend. Ze denkt nu vast dat ik haar niet aardig vind of dat ik haar vergeten ben of zo.' Ik voel de tranen opkomen als ik er aan denk. Tate troost me. Hij drukt een kus op mijn haar. 

'Ik ga je een geheim vertellen en dat mag je echt aan niemand, niemand doorvertellen.' Ik knik. Tate haalt even diep adem. 'Ik ben de postbode.' Ik staar hem met grote ongelovige ogen aan. 

'Wat? Dat meen je niet? Hoe?' 

'Mijn broer, die zat hier ook en toen hij wegging werd ik het,' zegt Tate. 'Je bent de enige die het weet en je mag het aan niemand vertellen. Ik ga deze,' hij pakt de stapel geschreven brieven 'voor jou op de post doen. Morgen nog.' Hij drukt een kust op mijn lippen en verlaat de kamer met de stapels brieven. 

'Wacht!' roep ik. Ik schrijf nog een brief. 

Sorry, oma dat het zo lang duurde maar hier zijn mijn brieven dan eindelijk!

X Liv

Ik geef het briefje aan Tate.