Κάθεται στο δωματιο της, δίπλα στο παράθυρο. Κοιτάζει την ηλιόλουστη μέρα και σκέφτεται... Σκέφτεται ότι είναι άδικο αυτή να είναι τόσο λυπημένη και η φύση τόσο χαρούμενη. Ένα δάκρυ κυλά από το μάγουλο της. Οι αναμνήσεις την χτυπάνε αλύπητα.. Αναμνήσεις με αυτήν και αυτόν. Αυτός είναι πάντα στους αναμνήσεις της. Τώρα πια τα δάκρυα της κυλούν ανεξέλεγκτα. Κάθε φορά που έρχονται στην μνήμη της οι περιπέτειες που πέρασαν μαζί, νιώθει ένα σφίξιμο στην καρδιά. Νιώθει ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει.
Μετά από λίγο ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από μαύρα σύννεφα. Άρχισε να βρέχει, να φυσάει, να βροντάει... Όποτε τον σκεφτόταν έβλεπε μια αστραπή.. άκουγε μια βροντή...
Τώρα πια ο ουρανός ανακλουσε τα συναισθήματα της. Η φύση έκλαιγε που έχασε τον Ήλιο για λίγο. Αυτή έκλαιγε που τον έχασε για πάντα...
