Duvarların şahit olduğu zifiri karanlığı, rüzgarla aralanan perdenin ardından ayışığı doldurmuştu. Tavan aralıklarında dolaşan fareler bile anlamıştı artık odanın ölümlüler tarafından terk edildiğini. Tıkırtılarla irkilmişti genç kız. Kafasını doğrulayarak kaldırdı sesin geldiği yükseğe. Sonra sol tarafından hafif dokunuşların gözlerini kamaştırdığı aydınlığa zar zor bakabildi. Gözleri alışık değildi böyle devasal bir sevişe. Yine dizlerini kırarak, alnını dizlerinin üstüne koyup devam etti odanın ayağına. Daha hızlı bir ses titredi odanın duvarlarında. Sımsıkı kendine sarılarak, iliklerine kadar küçüldü genç kız. Sesin hemen ardından serenat yapan yağmur damlacıklarının sesi düşmeye başladı kulaklarına. Kaldırdı ürkekçe başını. Camın solunda duran yarı ışıklı bir şey gördü. Onu izliyordu dikkatlice karşısında. Sisten net olmayan o şeyi görmek için merakla kalktı ayağa, karşısındaki de aynı hareketle yöneldi. Yüzüne vuran ışıkla kendini gördü karşısında. Korktu önce bu ben miyim diye. Daha da yaklaştı kendine. Yanakları içine çökçük, dudakları yarı çatlak, simsiyah saçları keçe gibi olup, ağarmıştı hafiften. Kaşları kendisine ait değildi sanki. Gözleri ise kızarmış ve ağlamaklı. Kötü bir büyünün buğusu vardı gözlerinde. Başkasının gözleriydi sanki karşısındaki. Saatlerce izlemeye devam etti alnındaki kirli kırışıklıkları. Gözleriyle aynaya yansıyan ayışığını takip etti genç kız. Gözleri yanmıştı cama baktığında. Kapattı korkakça. Elleriyle gözlerini ovuşturarak hafifçe araladı göz kapaklarını. Yüzünü, sisten görünmeyen karanlık semaya yükseltti. Yüzünün okşayan rüzgara aldırmadan devam ediyordu. Saçları dalgalanıyordu hafif esintilerle. Topraktan gelen seslere yöneldi. Tekrar havaya sıçrayıp gökyüzüne ulaşacak gibiydi yağmur damlaları. Fakat izlerini kaybettiriyorlardı. Aynı ölümlü insanların bu kerpiçten yapılmış derme çatma bir gecekonduyu terk edip gitmeleri gibi...
