AVARE

Bölüm-26-Varlığı Güzel

İlk olarak bu bölümün başında sevgili İrem Ablacığımın geçmiş doğum gününü kutluyorum. :D :)

İyi ki varsın İrem abla İyi ki doğdun deli. :D :D

Bu bölüm en yakınıma ithaf. :)

Media: Yunus Okal. Artık her bölümde Yunusun bir resmini atacağım.

Wattpada güncelleme gelmiş ve harika olmuş. Bende fazlasıyla yararlandım. :)

************************

Şubat ayındayız. İzmir bolu kadar soğuk bir şehir değil fakat meltem rüzgarlarının bana inadı varmış gibi bu gece vakti denize bakan bir uçurumda keskin esiyor.Rüzgarı tenimde hissetmek için kollarımı açtım ona karşı.Kuru ve gıcık bir soğuktu bu.

İşte şuan, şimdi tam olarak korkuyordum bir şeylerden.Onun yokluğundan korktuktan sonra ilkez korktum bu denli bir şeylerden.Hatta o kadar korktum ki ağlıyorum korkumdan,kaybetmekten.Sessizliğimi bozmak istiyorum. Her şeyde kullandığım keskin zekamı kullanmak,bana bu komployu kuranlardan hesap sormak,onların hayatının içine etmek istiyorum.

Kafamın içindeki katil polyanam bile tir tir titriyor tereddüten.O da kızmış ve korkmuş bu duruma.İntikam alamıyoruz ikimizde.Üzerimiz de yenilmişliğin kat izleri var...

Gün ışığı olmayacak bu gün. Karanlığın içinde boğulacağım.Kafam da benimle dalga geçen Katil Polyanam oturduğu köşeden korkunun siluetini yaratıyor.Gözlerimi kapatıp rüzgarın doğa anaya çığlıklarını dinledim.O da dertlenmişti belki,korkmuştu.

Bana bu korkuyu yaşatan kimlerdi, kim bu denli benden nefret eden?

Zihnimdeki Katil Polyanam ayağa fırladı birden;

"Sen ve senin yaptıkların,bu nefretin tek sebebi sensin Rabianın kızı!" diye bağırıp isyanını savurdu bana.

"Sende haklısın.." diyebildim sadece.

"Hep ben haklıyım zaten!"

"Bana her kezi öldür ve kurtul diyen sendin, eminmisin her zaman haklı olduğuna?"

"Öldürüpte kurtulsaydın hepsinden işte! Bak öldürmediklerin ne yapıyor!"

"Kim olduğunu nerden biliyorsun Allahın belası!" diye bağırdım sonunda. Sesim yayıldı soğuk denizin üstünden bütün dağlara doğru.

Anlamıyor kimse beni. Çarpıyorum hep kendime. Işıklı bir insan omak istiyorum mesela artık. Işık saçmak, insanlar beni gördüğünde görkemlensin istiyorum. Olmaz işte artık, olmaz. Bitti her şey kalmadı umut, güç kalmadı. Şimdi yalnız başıma durduğum bu tepeden aşağıya atlamak, sonsuz yaşama kavuşmak istiyorum. Onu da yapamıyorum. Devrim var artık. İki gündür hayatımda ama o kadar alıştım ki ona, o kadar bağlandım ki... Ecevite bağlandığım kadar.. Onları sevmek bana ağır geliyor.Ben hiç düşünmemiştim sevince bu kadar canımın yanacağını.Ben hiç istemedim bu kadar fazla sevmek.Bir yandan da düşüncelerimi temizliyor sevmek.Umutlarıma tohum atıyor.

Ben hep istedim fakat acısını hiç düşünmedim.Beni özel hissetiriyor sevmek...

"Kör hevesimin canı sağ olsun, öldürdü beni yaşamaktan.." dedim kendime. Bitirdi beni sevmek.

Katil Polyanam bir o yana bir bu yana kımıldamaya başladı yine.

"O zaman ne bekliyorsun canından kurtul işte!" diye azar çekti bana.

"Ya Devrim ona ne olacak ben onu bırakamam."

"Hıh-" diye bir ses çıkardı. Laf sokmaya hazırlanıyordu.