☠ASİL ESEN MELTEM☠

☠ASİL☠

BÖLÜM MÜZİĞİ: BOY EPIC /// WALK MY WAY
-Bu grubun hastasıyım :D-

MULTİ ASİL.

İyi okumalar...

♓♓♓

Dudaklarımda ki sırıtmaya engel olabilmek her zamankinden çok daha zordu. Kapıyı açtığında esen rüzgarla beraber savrulan saçları, o ilk gün ki kokuyu yine burnuma taşıdığındaysa, dudağımda ne bir sırıtış ne de herhangi bir keyif izi kaldı.

Lanet olası ilk günden beri o koku burnuma geldiğinde tuhaf bir şekilde zihnimin en alt köşelerine kadar sızıyor ve oldukça farklı şekillerde görüntülere yol açıyordu.

Tehlikeliydi bu görüntüler, hiç bir zaman görmek istemeyeceğim kadar tehlikeli. Üstelik kalbimin körelmiş kısmında ki o tuhaf karanlık, içerisinden çıkardığı yakıcı kırbaçları ile durmadan ruhumu terbiye etmek için yoğun bir sis dumanı halinde, duygularımın üzerine çöreklendiği vakit hiçbir zaman duygu ya da herhangi farklı bir şeyi hissetmemem gerektiğini bir kez daha anlıyordum.

Öğrendiğim şey, kendimi terbiye etmekti ama ben o adamdan öğrendiğim herhangi bir şeyi hiçbir şekilde kendim için ilke edinmek istemiyordum.

Bildiğim tek bir şey vardı sadece.

Acı hissedilmesi gereken tek duyguydu.

Belki de o adamdan öğrendiğim işe yarar tek bilgi buydu. Gerisi büyük bir bok silsilesinden başka hiçbir şey değildi.

Ben acıyı Hissettikçe içimde ki gücün farkına varmıştım, ruhumun derinlerine, kalbimden uzanan o yakıcı kırbaçların beni körüklendiğini hissetmiştim, benim için var olan tek doğrunun acıyı Hissettikçe daha güçlü olduğumu bilmek olduğunun ayrıtına kadar gelebilmiştim.

Üstelik bunları öğrendiğim de sadece 9 yaşındaydım.

Lanet olası hayat bana öylesine büyük bir yük yüklemişti ki, altından kalkabilmek imkânsızdı. Yapabildiğim, sığındığım tek şey ise acı olmuştu. Acı ile beraber bu yükün varlığını unutmuştum, kalbimi sürekli ele alan o hüznü ise karanlığa teslim edip, yüreğimin o köşesini körelterek elde etmiştim.

Oldukça çaresizdim, bunu kendime itiraf edebiliyordum. Ama ne vardı biliyor musunuz?

İnsan, acıların üstesinden geldikçe güçleniyor. Onların sebeplerini öğrendikçe varlığının farkına varıyordu.

Banada olan tam olarak buydu, başka hiçbir şey yoktu. Hayatımın kısa özeti iki cümleydi, detaylar anlatmak isteyeceğim şeyler değildi.

Kafamı iki tarafa doğru salladım. Olur olmadık yerde zihnime sızan bu düşünceler, şu inatçı ve kabul etmek gerekirse sert kız Meltem yüzünden daha da fazla artmıştı şu son günlerde.

Buraya gelmediği 2.gün iyi ki Asi hocayı aramıştım. Telefona çıkan kardeşi olmuştu bana olanları anlattığındaysa sinsi bir plan aniden ışıkları yakarak bana el sallamıştı.

Eğlenceli kısım ise bizim sert kızımız Meltem bunu tamamen yemişti. Üstelik yumruk attığı vakitlerde oldukça komik bir yüz haline bürünüyordu. Tamam, ciddi anlamda öfkeyi görüyordum gözlerinde ama onun karşısında duygusuz birisi vardı ve tabi ki etkilenmek gibi bir şansım yoktu.

O öfkeyi bende hissetmek isterdim ama duygularını kül etmiş birisi, öfkeye bile bazen muhtaç kalabiliyordu. Bende kalıyordum.

Her ne kadar Meltem'i bu kadar sinir etmek istemesemde, yapmak zorundaydım.