Vriendinnen Bestaan Niet.

4

''Oké ik mis je''.

''Ik wil je weer terug, ik wil weer dat jij van mij bent''.

Ik kijk naar mijn nagels en lach hem uit, wat verwacht hij van mij? Dat ik gelijk in zijn armen spring. Mooi niet ook al wil ik het wel graag ik weet dat ik het niet moet doen. Nu dat ik hem zo zie voel ik nog steeds iets voor hem, mijn gevoel voor hem is nooit echt weggegaan ook al probeerde ik mezelf er van te overtuigen dat het wel zo was.

Ik moet gewoon sterk in mijn schoenen staan en hem niet meer in mij leven toe laten.

''Zeg dan wat''.

''Wat moet ik zeggen Nadir? Dat ik jou ook mis en jou ook graag terug wil''.

''Bijvoorbeeld, je wist dat ik in een erge situatie zat en jou er niet in wou slepen Aicha''.

''Dat wist ik niet Nadir, ik snap niet wat je van mij verwacht na ander half jaar''.

''Ik verwacht van je dat je me terug neemt, zodat we opnieuw kunnen beginnen en deze keer is het jij en ik en niets of niemand kan er tussen komen''.

''Weet je hoe vaak je dit heb gezegd? Hoe vaak je mij zij dat niets of niemand ons kapot kon maken en tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom jij zo lang niets van je liet horen''.

''Dat vertel ik je nog wel, Aicha geef mij nog een kans om mezelf te bewijzen''.

''Dat kan ik niet doen''.

''Hoezo niet''.

''Omdat omdat ik een vriend heb''.

Snel pak ik mijn jas en loop zijn huis uit. Ik besef me nu pas wat ik heb gezegd, ik wil hem ook terug maar hij moet mij laten zien dat hij is veranderd. Dat hij mij niet weer in de steek gaat laten als het hem tegen zit.

Ik weet niet eens waarom ik hierover na denk. Het heeft toch geen nut meer, want ik heb hem net gezegd dat ik een vriend heb. Ik loop richting een bankje niet ver van zijn huis en ga er even op zitten. Even frisse lucht nemen doet me soms echt goed.

Langzaam stromen de tranen opnieuw naar beneden. Dit is al de zoveelste keer dat ik om hem huil. Ik voel dat er iemand naast me is komen zitten alleen ben ik niet van plan om mij om te draaien.

''Is het zo erg wat ik je heb aangedaan Aicha? Zit het zo diep? Ik wist niet dat je er zo erg mee zat''.

Ik draai me om en kijk hem in zijn ogen aan. Ik ga niet eens de moeite doen om mijn tranen weg te vegen, deze tranen hebben tig keren gehuild om iemand die blijkbaar niks om mij gaf.

''Weetje wat zo grappig is Nadir, dat jij niet in ziet dat jij mij enorm veel pijn heb gedaan en er dan met niet eens een sorry er mee weg wil komen. Ik hoop dat je,  mij zo heb gezien en dat je beseft hoeveel schade jij mij heb aangericht. Ik kon maanden lang niet slapen, ik was maanden lang bang dat me ouders mij zouden uithuwelijken en erachter zouden komen dat ik geen maagd meer was. Maanden lang huilde ik mijn ogen uit en belde ik je op maar jij nam niet op en nu denk jij dat ik je met open armen ga ontvangen mooi niet''.

Ik sta op en loop van hem weg als hij echt van mij houdt dan weet hij dat het beste voor mij is om mij met rust te laten, ook al zouden we er beide kapot van gaan. Ik veeg snel mijn tranen weg en loop dan richting de bus die al is aangekomen en stap dan in.

Wanneer ik in de bus zit voel ik mij echt bekeken, logisch natuurlijk want ik zie er niet uit en voor een keer boeit het me totaal niet hoe ik er uit zie. Ik stap de bus uit en besluit om Amal te bellen en te vragen of ze bij mij wilt blijven slapen.

Ik heb echt geen behoefte om nu alleen thuis te zitten en zielig zitten doen. Ik doe de deur open en schop mijn schoenen uit en besluit om thee te maken. Amal zal wel over een aantal minuten komen dus maak ik ook alvast thee voor haar.