Galing ako sa bahay nang fiancé ko. Bumisita ako kasi gusto akong makita ng mom ni Francis. And fortunately, she liked me.
Ang saya-saya ko talaga!
Time check 6:45 pm
Biglang nag-ring ang phone ko.
Babes ko <3 calling….
Sinagot ko ito.
“Oh, babes?”
“Nakauwi kana ba, babes?”
“Hindi pa, pero malapit na.“
“Good, I love you babes. Take care”
Napangiti ako, merong halong kilig.
“I love you too.”
“Sabi raw ni Mommy, ang bait-bait mo raw.”
Lalo akong napangiti.
“Matagal na, haha”
“Hangin mo talaga.”
Sasagot na sana ako ng may makita akong pamilyar na mukha sa harapan ko.
It’s not him, impossible.
Ngunit ngumiti sya sakin.
“Babes?”
Ulit ni Francis.
Andami nyang sinasabi na hindi ko mainitndihan.
Parang umiikot ang mundo ko.
Ewan ko ba, pero pinatay ko ang phone ko.
Tiningnan sya,
“Kumusta kana?”
Hindi ako nakasagot.
Sya nga.
“W-why did you come back?”
I suddenly asked.
Mukhang nagulat sya sa pagtatanong ko ng diretso.
“Gusto ko lang malaman kung ano na ang buhay mo ngayon.”
“Maayos, sobrang ayos! Simula nung iwanan mo’ko, I lived well.” I answered coldly.
Yumuko sya nang marinig ang sagot ko.
“May dahilan ako Anne,” malumanay nyang sagot.
Anne.
Bumilis ang tibok ng puso ko.
Bakit?
Naka move on na’ko diba? Nakalimutan ko na sya diba? Si Francis na ang mahal ko.
Pero, Bakit gan’to?
Nilampasan ko na sya dahil sa pagkalito.
“Anne, Mahal parin kita.”
Napatigil ako nang marinig ko ang mga katagang dati ko pa inaasam-asam.
Hinarap ko sya.
“Ganun lang ba kadali yun Greg? Three years na ang nakakalipas. I don’t love you anymore. ”
Ngunit bakit parang nung sinabi ko yun, sumakit ang puso ko.
Letse. Anong nangyayari?
“I don’t believe you.” Matigas nyang sagot.
“Then don’t.” sabay talikod at dumiretso ng paglalakad.
Naramdaman ko nalang na tumutulo na ang luha ko.
