Drowning Boy. ||Dutch

- H23 Zwetende handen en knikkende knieën -

Met zwetende handen en knikkende knieën draai ik mij langzaam om. Welke patatzak heeft het in zijn gedachten om mij te gaan roepen. 'Ik wou jou wat vragen', met moeite krijgt Mattie het voor elkaar om de woorden uit zijn mond te laten komen, hij klinkt uitgeput terwijl hij niet eens zo'n heel stukje heeft gelopen. Jongens. 'Ik wilde vragen of nou ja, ik ben eigenlijk best verward en dat is allemaal jouw schuld', met rare handgebaren probeert hij het makkelijker over te laten komen, althans dat denk ik. Hij zou ook jeuk kunnen hebben natuurlijk. 'Pardon? Wat heb ik ermee te maken?', verbaast en met een boze blik kijk ik zijn kant op. 'Jij bent de schuldige aangezien ik elke keer als ik jou zie er een lach op mijn gezicht verschijnt, je ziet er elke dag mooi uit alleen heb jij dat soms niet door. En elke keer als ik iets wil zeggen lukt het niet, alsof ik mij verslik in mijn eigen woorden'. Zijn gezicht verkleurd rood.

Mijn hart begint sneller te kloppen, automatisch reikt mijn arm naar mijn hand, dit maakt mijn hart niet elke dag mee natuurlijk. Wat moet je antwoorden in zo'n situatie. 'Bedankt', is het enige wat mijn mond verlaat. Awkward geef ik hem een schouderklopje waarna ik mijzelf meteen voor mijn kop kan slaan. Verbaast kijkt hij naar mijn hand die net zijn schouder heeft aangeraakt. Zou hij zijn schouder ooit ook nog eens gaan wassen net als toen bij mijn hand? Meteen wuif ik mijn gedachten weg, denk eens niet zo dom Elea. Maar weinig kan ik eraan doen, zulke situaties doen gekke dingen met jouw gedachten. Uit een reflex geef ik hem knuffel en bedank hem nogmaals, fluisterend in zijn oor en dan loop ik weg. Het liefst ontwijk ik dit soort situaties, hoe moet je ermee omgaan, ik hou er niet van om mijn gevoelens zomaar bloot te geven ook al zou je dat niet zo snel van mij verwachten. Ik hou van lachen en natuurlijk huil ik, soms meer dan anders maar ik ga mij niet zomaar 'zwak' opstellen voor Jan en alle man.

Rond 3 uur bevind ik mij nog steeds op school, een bankje om precies te zijn. Of nou ja, iets wat er op moet lijken. Een soort vierkant planken werk waar jij nog net maar op kan zitten, al waagt niet iedereen de gok, dadelijk val je en dan sta je voor schut. En al zo'n paar minuten staar ik naar mijn schoenen, die trouwens erg vies zijn van de modder maar wie maakt tegenwoordig zijn schoenen nog schoon, ik bedoel misschien ben ik de nieuwe trendzetter. Duizenden woorden spoken door mijn hoofd, in een poging om het te verwerken doe ik mijn oordoppen in. Automatisch verschijnt er een liedje op mijn beeldscherm, Is this love. Meteen druk ik het weg en zoek ik naar een ander liedje, Dilemma. No matter what I do, all I think about is you.

'Wat doe jij nog op dit moment op school, als het goed is ben jij al een paar uurtjes uit. Wacht jij op iemand?'. Verbaast kijk ik naar links, een docent van mijn school staat links achter mij, mee te kijken naar mijn mobiel voor Jan weet hoelang. 'Ik wacht op iemand ja'. Ik wacht op een goed antwoord. 'Hoe lang zit jij hier al op dit koude plekje?', vraagt hij al wrijvend over zijn armen. 'Zo'n anderhalf uur', gok ik. Maar het voelt alsof ik al jaren op hetzelfde plekje zit. Na die woorden neemt de leraar plaats naast mij, wat nog maar net pas. Een beetje geplet naar rechts kijkt hij mij aan. 'Eleanore, mijn moeder zei altijd 'Wat op jouw hart drukt moet eruit'. Ik probeer mijn lach in te houden, wat een wijze woorden. 'Dus vertel, wat drukt er op dit moment op jouw hart'. Stamelend kijk ik naar de grond, spelend met mijn voeten. Een tik dat ik heb als ik niet weet wat ik precies aan het doen ben. 'Het is een nogal lastige situatie begrijpt u?'.

----****----

Hier is deel 23, het duurde een tijdje maar ik heb hem iets langer gemaakt en ik ga meteen ook door naar hoofdstuk 24. Ik heb ineens inspiratie mwahaha. Het liefst had ik dit hoofdstuk wel 1000 woorden willen geven maar dat zou irritant worden met lezen dus ik verdeel het, cliffhangers, who doesn't love them?