Benim Gizli Aşkım!

6.Bölüm.

''Verdiklerin yokken, Neden aldıkların Çok adam? ''

''Almak istediğim yoktu. Vermek istediklerin vardı. ''

''Gerçekten gidecek misin? ''

''Gerçekten gidiyorum. ''

Neydi bu yaşadıklarım.. Fazla ağır geliyordu.. Artık omuzlarım taşımakta güçlük çekiyordu. Karşımda bana hala kızgın gözlerle bakan adama baktım. Kırmıştım onu söylediklerimle. ''Sende o adam gibi izinsiz mi dokunacaksın bana.? '' demiştim. O an durmuştu ve bana bakmıştı. Kaç aydır ilk defa gözlerinde bana karşı nefret görmüştüm. Bu da beni kırmıştı. Onu kırdığım gibi oda beni kırmıştı. Ayak parmak uçlarıma baktım. Beyaz çoraplarımın altında ki parmaklarımı hareket ettirdim. Bunu yapmak her daim dikkatimi dağıtırdı ve daha iyi hissetmemi sağlardı. Odamın kapısı açılırken yavaş bir şekilde bakışlarımı kaldırdım ve gelene baktım. Annem..

''Beritan.. '' dedi. Sesinde ki acı titrememi sağlarken gözleri Kaan'ı buldu.

''Hoşgeldin oğlum.. '' dedi.

''Hoşbuldum. '' dedi Kaan. Ardından annem bize doğru geldi.

''Sen ne zaman geldin? '' Kaan'a soru sorarken yanıma gelmişti ve ellerini yüzüme atmıştı.

Bakışlarımı Kaan'a çevirmiştim.

''Yarım saat oluyor teyze. '' dedi. Anneme teyze derdi. Bazen de anne derdi.

''Anladım. '' dedi ve bakışları beni buldu. Kırgın bakan gözleri, titreyen dudakları.. İstiyordum ki Mutlu olsun annem. Benim gibi ruhsuz değil. Ölmüş değil.

''Senin neyin var? '' dedi.

Boğazımı temizledim ve ''Hiç. Hiç anne. '' dedim. Burukça gülümsedi. Elini, elime attı. ''Hadi salona gelin. '' dedi. Kaan'a baktım ve ayağa kalktım. Benim ardımdan oda kalktı ve annemle beraber salona girdik. Ev sessizdi. Eskiden böyle değildi. Neşeliydi Bu ev. Şimdi ise tıpkı bir cenaze evi gibi.. Hepsi senin suçun.. Dedi iç sesim. Haklıydı. Hepsi benim suçum.

Kanepeye otururken bakışlarım dışarıyı buldu. Kar yağıyordu. Dışarı çıkmak istiyordum. Hava almak ve iyi olmak.

''Anne.. '' dedim. ''Dışarı çıkmak istiyorum. ''

''Sıkı giyin. '' dedi. Onaylamıştı. Ayağa kalktım. Kaan'a sormayacaktım. Çünkü zaten gelecekti.

Dışarının soğuk havası kendime gelmemi sağlarken elimi telefonuma attım. O uygulamaya girdim.

Sahi ben o yapmadığım şeyi nasıl yapıyordum.

~Ellerimi vücudum da gezdiriyorum.

Dedim. Kaan'a döndüğüm de onunda beni izlediğini fark ettim.

''Ben oturmak istiyorum. Bir kaç dakika da olsa beni yalnız bırakır mısın? '' dedim. Konuşmadı. Sadece kafasını olumlu bir şekilde salladı ve arkasını dönüp gitti. Bakışlarım tekrar telefona kayarken onun yazdığını gördüm. Heyecan yapmıştım!

~Seni izlemek güzel olur du.

Demişti. Utanmıştım ama hoşuma da gitmişti. Aptalsın Beritan. Bağıran iç sesime sadece kulak tıkadım ve tekrar ekrana döndüm.

~Bilmem belki.

~Öyle, Öyle.

~Sen ne yapıyorsun. ?

Merak etmiştim. Neden etmiştim ki bilmiyorum.

~Evdeyim. Sen?

~Dışarıdayım. Gerçekten adını söylemeyecek misin?