De IJsprinses { On Hold }

23. Ontvoerd

A/N Deze man hierboven is de musterieuze ontvoerder van prinses Sophia

----

Ondertussen was de 23 jarige jongen genaamd Kyle snel aan het rijden op zijn wolf. Hij was geboren en getogen in het Rijk van het Sneeuw, maar toen hij 17 was wilde hij het Verlichte Rijk ontdekken. Hij trok vanuit het SneeuwRijk naar het KoraalRijk en via het Rijk van het Woud naar het GrottenRijk en zijn toch eindigde in het SpreukenRijk. Hij voelde zich op alle eilanden van de Magiërs het meest thuis dus heeft hij zich daar erg lang gevestigd. Het SpreukenRijk was een prachtig Rijk. Het zweefde iets boven het Magische Woud. Het Magische Woud was het meest sprookjesachtige gebied in heel het land, daar woonde bijna geen normale mensen, nee daar woonden onder andere: zeemeerminnen, elven, kabouters, feeën, liefaardige draken en nog veel meer. Kyle wist van de bewoners dat prinses Avery zichh daar vaak bevond, misschien vaker dan in haar eigen paleis. Maar daarboven zaten 4 eilanden die opliepen van, de onderste was het grootst en ze werden steeds kleiner tot bovenaan, het kleinste eiland, zich het paleis bevond.
Er was een soort reusachtig lange witte paal, die telken een meter hoger een vliegende wolk naast zich had. Als een soort wenteltrap naar boven met als traptrede de 4 wolken. Bovenaan woonde Avery en de hofhouding en ode andere eilanden woonden alle Magiërs die zo ongestoord hun Spreuken beoefenden. Hijzelf heeft daar ook jarenlang spreuken beoefend en heeft zichzelf ontwikkeld. Toen hij hoorde van Prinses Sophia vond hij haar meteen interessant. Hij moest haar ontmoeten want ze was wonderschoon en leek hem erg aardig. Hij heeft een hele reis gemaakt speciaal voor haar. En toen hij met Sophia mocht praten was hij ontzettend verlegen en heeft hij het afgekapt. Wat een stommeling was ik ook, dacht Kyle. Toen is hij naar zijn kamer gegaan waar een vreemde man stond. Hij was ongeveer even oud als Kyle, hij had bruin kort haar en amandelachtige ogen. Daarna was het als een gat in zijn geheugen, het enige wat hij nog wist is dat hij weg moest gaan...
Hij reed nu al een tijdje langzaam en huiverend door de sneeuw. Denkend wat er was gebeurt en waarom hij zo nodig wegmoest? En wie was die man, oftewel jongeman. Zijn ogen stonden erg verwijtend. Zijn blik straalde iets geheimzinnigs uit, maar Kyle kon niet meer plaatsen wat er daarna gebeurde. tot hij bij een stadje kwam. Opeens kwam er iets op de lijn van de horizon in zicht. Eindelijk, verzuchtte Kyle. Hij was uitgeput van het alleen maar op en neer deinen op de wolf. Hij wist nog dat hij de wolvenverzorgster zag weglopen en dat hij ongestoord de stallen in kon wandelen. Hij bleef staan bij een grote stevige wolf. Hij zat in een hok waarop stond Flynn. Meteen greep hij de wolf vast en sprong hij op zijn rug.
Ze hadden lang gereden en Flynn was moe geworden. Kyle was ontzettend blij eindelijk een dorpje te zien waar hij even kon verblijven en zichzelf even wat rust kon geven. Hij reed dichterbij tot hij alles duidelijk kon zien. Het was een klein dorpje met allemaal houten huisjes met daakjes van stro. Toen hij dichterbij kwam zag hij mensen vrolijk rondlopen met hout in hun handen of  dekens. Ze waren dikgekleed en leken het lekker warm te hebben. Dat was ook een punt waar Kyle zich diep in interreseerde. Hoe kon Prinses Sophia in hemelsnaam niet blauw worden van de kou in die onweerstaanbaar mooie jurk? Dat was nogsteeds een grote vraag die telkens wanneer hij haar zag in zijn hoofd naar boven kwam. Hij reed langzaam het doepje binnen en sprong van de wolf af. Hij liep langzaam met de wolfenhalsband aan zijn hand. Het was appart. Alle mensen die hij tegenkwam weken voor hem weg en keken hem angstig aan. Hij keek fronsend om zich heen, tot zijn blik viel op een poster met zijn hoofd erop afgeschermd. Tot zijn grootste schrik stond er met koeienletters boven GEZOCHT.
Hij deinsde achteruit toen hij zag dat een groepje forse kerels zijn kant op kwamen. Met snelle passen omsingelde ze hem en hief een zijn hand. In een fractie van een seconde bewoog de hand in de richting van Kyle's slaap. Zijn impuls kwam te laat dus de vuist van een kerel kwam hard tegen hem aan en ter plekke viel hij neer...

***

Sophia werd langzaam en stilletjes wakker. Het eerste wat ze voelde was een verschrikkelijke steek in haar hoofd, dat geleidelijk overging naar bonkende hoofdpijn waar ze erg last van had. Ze keek knipperend om zich heen. Ze was in een vreemde plek. Het eerste dat in haar opkwam was de Onderwater Grotten, maar daar was ze niet. De wanden van de plek waar ze zich in bevond waren geen grotwanden, het waren houten planken. Vermoeid keek ze om zich heen. Ze zat op een mossige vloer  waarvan ze rilde, maar niet van de hevige kou. Het was hier raar genoeg helemaal niet zo koud. Opeens merkte Sophia een branderig gevoel in haar armen. Ze draaide haar hoofd opzij, ze waren bijelkaar vastgebonden met een strak bruinkleurig touw. Zuchtend keek ze strak naar de deur. Haar smaragdgroene ogen waren gelukkig al meer gewend aan het donker waardoor ze meer dingen kon onderscheiden. Buiten hoorden ze mensen kletsen, het leek alsof ze er niets van wisten dat er een prinses in een hutje een paar meter vandaan was. Maar wacht... Als zei hún kan horen, waarom zouden zij háár dan niet kunnen horen. Meteen begon ze te schreeuwen en krijsen.
'Heelp!!' Krijste ze boos. 'Help!' Gillend trappelde ze met haar benen. Meteen werd de deur opengegooid... Een grote zwarte gedaante stond in de deuropening. Sophia knipperde van de opeense lichtinval...