4 PLATONİK

1.BÖLÜM

                    👑~İDA~👑
           Aynadaki bitkin ,morarmış gözlerin benim olmadığını umarak gözlerimi kapatıp açtığım zaman benim olduklarını anlayıp çöküntüye uğramıştım.

"İda!!"
             Bu ses son bir haftadır beni odaya kapandığıma pişman eden bir seslenişti . Bazen sadece evi terketmek istiyordum ama ailemle son zamanları saymazsak çokta sıkıntılı olduğumuzu söyleyemezdim. Babamla küçüklüğümden beri belli günlerde okulum, düşüncelerim , kimi zaman aşklarım hakında  sohbet eder birbirimize -daha çok o bana - yardım ederdik.

                 Dediğim gibi son haftalar böyle olmamıştı. Yazın sonlarına doğru kendimi odama kapatışım ilk defa olduğu için oldukça ilgi görmüştü. Annem bunun Efe yüzünden olduğunu da fark etmişe benziyordu. Efe benim erkek arkadaşım, en azından öyleydi . Bir yılı aşkın bir sevgililik sürecinde her zaman birbirimizi anlamaya çalışmış, birbirimizi teselli etmeyi her zaman başarmıştık. Ama 2 hafta önce gittiğimiz barda benimle sadece onu sevdiğim ve onunda beni üzmemek için birlikte olduğumuzu söylemesi bir iki hafta içinde erkeklere tamamen ilgimi azaltmış azaltmayı bırak nefret etmemi sağlamıştı.

             Ben daha öncelerde olduğum gibi birine dönüşmeye başlamıştım,kibirli ve güvensiz...

                  🌙~GECE~🌙
               Aynamın karşında, çıplak bedenime bakıyordum. Eskisi gibi o "sevecen Gece" artık yoktu. Gülmek, bana zor geliyordu. Ama bunun ailemle ilgisi yoktu. Bu dünya sadece gereksizdi benim için.

Yine sıradan, sesiz sakin hayatımın bir sabahıydı. Gözlerimi aynadan çekerek daha fazla üşümeyi bedenim kaldıramayacağı için dün gece hazırladığım siyah kıyafetlerimi üzerime geçirdim. Çantamı kapımın önünden alarak, yavaş adımlarla aşağı indim. Mutfağı es geçerek kapıya doğru yöneldiğim sırada duyduğum ses ile durdum.

"Yemek yemeyecek misiniz Efendim?"

Yardımcımızdı, her sabah bu soruyu sorardı. Asla yemeyeceğimi bildiği halde. Soğuk sesimle karşılık verdim.

"Hayır."

Sözümü bitirdikten sonra, seri bir şekilde evden çıkarak beni okula götürmeyi bekleyen arabanın içine bindim. Arabaya bindiğimde şoför, beni kafası ile selamlamıştı. Karşılık vererek kafamı cama çevirdim, camdan gelen yansımama baktım. Tek gördüğüm duygusuz bir bendi...

                     🌊~DERİN~🌊
               Aynanın karşısındaki solgun bedenime bakıyordum. Her sabah erkenden kalkar, düşüncelere dalardım. Aslında sandığınız kadar kötü bir hayatım yok. Herkesin isteyeceği yakışıklı bir erkek arkadaşa, beni çok seven bir aileye sahiptim. Sadece bu hayattan sıkılmıştım. Herşey bana o kadar sıradan geliyorduki.
   Bunalrı düşünürken aşağıdan beni annem kahvaltıya çağırdı.Hazırlanıp aşağıya indim. Babam ve annem beni masada bekliyorlardı.Babama;
"Günaydın"
diyerek masaya oturdum.
"Günaydın tatlım."
  Annemin günaydın degişine cevap vermeyerek kahvaltıma devam ettim. Annemi oldum olası sevmemişimdir zaten. Sessiz bir kahvaltıdan sonra babamı yanağından öptüm ve çantamı alarak okula gitmek için yola çıktım...

                 🌑~DOLUNAY~🌑

              Sonunda yeni  bir güne daha uyandım.Yumuşacık yatağımdan kalkmak istemiyordum. Birkaç dakika tavanımı izledikden sonra aklıma okul olduğu gelmişdi. Ayaklarımı yatakdan aşşağı doğru sarkıtıp oturdum, karşımdaki aynaya baktığımda gözüme batan ilk şey o tatlı burnumun hemen üstündeki kocaman sivilceydi. Oflayarak tuvalete doğru koştum bilaç dakika sivilceyle uğraşıp bi işe yaramadığını farkedince bb kremimi sürüp eyelinerımı çektim,  tam  saçımı yaparken abim "hadisene fındık kurdu "dedi. "Çıkıyorum "diye bağırdıkdan sonra kapının kilidini açıp giyinmek için odama gittim. Büyük ihtimalle annemle babam kahvaltıya oturmuşlardı.Giyindikden sonra aşağıya koşarak indim servis gelmişti alelacele montumu giyip servise doğru koşdum.Yine lanet bi okul günü beni bekliyordu...