Yağmur

6.Bölüm

Multimedyada:Yağmur

Saat bire yaklaşmıştı.Kahkahanın bol olduğu sohbetimiz bahçeden gelen sesle bölündü..Kızlar korkmuş ve yerlerinden kalkmamıştı.Ben ise pencereye doğru yönelmiştim.Gerçekten korkuyordum...Pencereden bakınca titremeye başladım...Bir gölge vardı! EVET bir gölge! Kapkaranlık bir gölge

Korkuyla geri çekildim..Hiç birşey diyememiştim..Ayrıca çok korkuyordum..Sıla ayağa fırladı..Duru ise en cılızımız ve en korkağımız olduğundan yerinden kalkmadı...Sıla pencereden bakınca ufak bir çığlık attı.. Hatta Sıla'nın sessizce küfür ettiğini duyabiliyordum.

Bir anda Sıla ayağa fırladı..Bir plani vardı:

-Kızlar...O şeyi..O şey her neyse onu sadece Damla durdurabilir...

-Ben mi?

-Damla senin içindeki şey ona çok benziyordu! Gördüm! Gözlerimle gördüm ya!

-Dışarı mı çıkacağım?Bunu yapamam!

-Zaten sen çıkmayacaksın Damla...Senin içindeki şey çıkacak.......

1.00

Bu sefer herşeyi hatırlıyorum.!Herşeyi!

Kendimden geçtim..Gözlerim mor ve siyah tozlarla kaplandı.Her yerime bıçak sokuyorlarmış gibi hissediyordum..Çok kötüydü.Sanki beni her yerimden cekiyorlardi.Canım çok acıyordu ama ben dayanıyordum.Sonra bütün acılar kesildi ve o toz ların hepsi içime girdi..Kimsenin görmediği şeyleri gördüm....Çok garipti..Sonra o sağanak yağmurda dışarı çıktım.

Gölge beni gördü.Bana baktı ve....Bana baktı ve onun kırmızı korkunç gözlerini gördüm.Ama korkmuyordum....Sanki içimdeki şey korku duygumu yok etmişti.Bir anda koşmaya başladım..Üzerine doğru! Hiç koşmadığım kadar hızlı koştum!Sonra! Sonra çarpıştiķ! Taşa carpmisim gibi hızla yere yığıldım!Canım çok yanmıştı...Sonra..

Sonra kalktım..Yine koşmaya başladım.Ama ben yapmıyorum içimdeki yapıyordu..Koştum koştum! Sonra hiç beklemediğim bir şey oldu..Sarıldık! EVET sarıldık! Sonra dönüştü...O gölge uzun saçlı..Çok guzel bir kıza dönüştü...Ve bu benim sayemde olmuştu...

....

Kız o gölge halinden çıkar çıkmaz yere yığıldı.Hemen Sıla ve Duru'ya seslendim..Ve içimdeki şey de çıkmıştı!Her ne olduysa inanılmazdı çünki ikimizinde içinde ne varsa sarılınca çıkmıştı.Kızı alıp eve taşıdık!..

Sıla ve Duru da şaşkınlık içindeydi...Çünkü bütün olanları izlemişlerdi..Hiç birimizin bu olay hakkında bir fikri olmadığını düşünüyordum ama yanılmışım...Sıla:

-Damla...Bu kız?

-Evet bu kız?

-Bu kız senin...Ablan olabilir mi?

-Ablam mı?Saçmalama

-Sana çok benziyor ve içindeki şeyin aynısı onda da var..Ayrıca çarpışınca yere yığıldın ama sarılınca o eski haline döndü!Bunu açıklayabilir misin?

-Belki de haklısındır....Belki de gerçekten ablam vardır kızlar.....

.....

Kızın uyanmasıyla Sıla ve Duru'yu görmesi bir oldu..Korktu tabi..Hemen ayaklandı..Ardından "Kaybedecek vaktim yok!Kardeşimi bulmaliyim!"diyerek kapıya yönlendi..Önüne geçerk gitmesini engelledim:

-Hiç bir yere gidemessin! Burada kalacaksın!Her kimsen......

-Damla!Bu sensin!

-Ne!?Benim ismimi nerden biliyorsun sen?

-Sen benim kardesimsin şapşal!

Dediği gibi yere çöküp ağlamaya başladı.Hemen yanına cöktum.
Çok duygulanmıştım.Gerçekten bir ablam vardı..Eğer bu doğruysa bir ablam vardı! Hemde yıllardır beni arayan bir ablam!Ben bunları düşünürken bir yandan konuşuyordu:

-Yıllardır seni arıyorum Damla.....Canım kardeşim...Canım....Canım benim...Benim aslanım ablan....

Ardından gözlerini silip bana baktı ve:

-Ben Yağmur.... dedi kırık sesiyle...

Ellerinden tutup onu havaya kaldırdım ve sarıldım.Ardından sanki tüm dünyanın acısını çikarırmışcasına ağlamaya başladım.Daha önce böyle birşey yaşamamıştım...Hiç yanlız olmadığımı düşünmemiştim..Sadece ağladım.Sıla ve Duru ise çok etkilenmişlerdi..Hatta bulanık gözlerle Duru'nun ağladığını bile görmüştüm..Artık benden mutlusu yoktu.....Sonuçta yanımda ablam vardı...

.....
Devam edecek....