Alarmın çalmasıyla tüm uykum mahvolmuştu. Zaten o gece de pek uyuyamamıştım. İçimde bir sıkıntı vardı o gün. Hani insanın içi daralır, kötü bir şey olacak gibi hisseder ya tam olarakta öyleydi. Her şey ve herkes üstüme geliyordu sanki.
O hiç kalkmak istemediğim yatağımdan kalktım ve okula gitmek için hazırlandım. O gün şöförümüz Ahmet Abi beni okula bırakmıştı. Her gün beni okula bırakan babam, o gün
bırakmamıştı. O gün zamanın nasıl geçtiğini anlayamadım. Eve gelince annemin boynuna atladım ve ona sarıldım. Annem o kadar bitkin, yorgun ve halsizdi ki, korkuyordum. Son zamanlarda bir şeyler oluyordu, anlayamıyordum. On yaşındaki bir çocuk nasıl anlayabilirdi ki zaten?
Ertesi sabah babamın çığlıklarıyla uyandım. Babamın çığlığını duyar duymaz, hemen yatağımdan fırladım. O kadar panik olmuştum ki, hemen sesin geldiği odaya gittim. Ses babamla annemin yatak odasından geliyordu. Oraya gittiğimde gördüğüm o manzarayla, ne yaptığımı hatırlamıyorum. Annem kanlar içinde yerde yatmış, babamda annemin başında hüngür hüngür ağlıyordu. Bundan sonrasını hatırlayamıyorum. 7 sene geçti aradan hala hatırlayamıyorum. Annemi nasıl hastaneye kaldırdık? Neden öldü? Neden, neden, neden? Kafamda o kadar çok soru vardı ki... Babam annemin intihar ettiğini söylüyordu, ama ben inanamıyordum. Annemi intahar etmeye kadar sürükleyen şey ne olabilirdi? Annem beni bırakıp gidecek kadar ne yaşayabilirdi ki? Bir sebebi olmalıydı, bir şey. Hiçbir anne
kızını sebepsiz yere bırakıp gitmez...
