De IJsprinses { On Hold }

25. Ondervraging

Kyle Acuff zat peinzend om de harde koude grond van de vochtige klamme kleine cel. Hij kon zijn magie niet gebruiken, tenminste dat kon hij wel, maar er zaten vreselijke gevolgen achter. Tenzij je de Magie zo goed beheerst dat je alles onder controlen had. Maar dat duurt jaren... Alleen in het Rijk van de Spreuken mocht het vrij worden gebruikt. Verder eigenlijk nergens, en het werd ook overal verboden.

Hij zat na te denken. Er moest iets met Sophia gebeurt zijn, wat verschrikkelijks mischien wel! Hij liep ijsberend door de cel tot er opeens iets door hem heen ging. Een soort hevig schok. Hij viel languit neer op de koude vloer en knipperde even beduusd met zijn ogen. Dit had hij maar een keer meer meegemaakt. Hij was betoverd! En zo'n betovering werkt maar 10 uur op iemand vanaf het MagieRijk. Voor ieder ander mens kan het vooraltijd werken. In een klap kwam heel zijn geheugen van de middag weer terug. Hij weet nog dat hij de verblijfskamer binnenliep en hem snel achter zich dichtsloot. Een man met bruin haar en amandelachtige ogen staarde hem doordring aan, hij had hem opgewacht. Hij fluisterde Kyle een angstaanjagende spreuk in en vertelde hem om nooit meer terug te komen. Hij wist al dat er gevaar hoedde dus had Kyle al eerder het magische briefje in de mantel van Ijsprinses Sophia gestopt. Zijn instinct had hem dat verteld. En jammer genoeg, kreeg Kyle's instinct altijd gelijk. Kyle was daardoor ewn speciaal mens. Er liepen maar weinig personen in het Verlichte Rijk rond die ook zo'n voorspellend instinct hadden. De jongeman ging weer zitten en dacht diep na.
Op dat moment schoot er iets door zijn hoofd. Eindelijk begreep hij het! Tuurlijk!
Hij wist waar de prinses was was!
Kyle deed altijd wat zijn instinct hem opdroeg, hij schreef zonder erover na te denken het briefje met de Kewaanse Letters en gaf hem aan Sophia. Er had opgestaan: Noord Noord Zuid. Maar iedereen dacht natuurlijk die windstreek vanaf de hele kaart, dat waren de OnderwaterGrotten, maar je moest het vanaf het belangrijkste punt bekijken. En dat was Kasteel Frose natuurlijk! Dus als iemand haar gekidnapt heeft, misschien wel de magiër die hem in het Kasteel betoverd had, dan moest ze in die richting zitten. Ze moet dan in het GalemDorpje zitten. Hij moest haar redden! Maar die rare overspannen vrouw gaat mij er echt niet uithalen...Dacht Kyle knarsend. Hij keek rond, dit moest een oude cel zijn. En iets ouds betekent dat het door de jaren heen misschien wel iets kapot is. Meteen ging hij opzoek in elk hoekje.

***
Sophia lag kronkelend van de pijn op de harde mossige grond. Overal op haar lichaam waren krassen en blauwe plekken. En niet alleen van buiten leed ze, van binnen kwam de ergste pijn. De man sprak de meest verschrikkelijkste Spreuken uit en deed er alles aan Sophia kapot te maken.
'Stop alsjeblieft!' Smeekte ze.
'Op een voorwaarde.' Glimlachte de man, een verschrikkelijke sadist was het gewoon! Met grote ogen keek Sophia hem aan.
'Wat wil je van me! Stuk onbenul!' Schreeuwde ze woest. Hij bulderde van het lachen, wat echt op Sophia's zenuwen begon te werken.
'Ik wil niet iets van jou dom prinsesje.' Begon hij. Sophia perstte haar lippen op elkaar en keek hem strak aan.
'Ik wil iets van het Rijk!' Glimlachend keek hij haar aan.
'Raad maar wat.' Grijnzend keek hij haar aan. Sophia ging niet raden, geen ene blonde haar op haar hele hoofd zag het zitten om de mysterieuze sadiste man zijn zin te geven. Geen een! Ze deed hard haar best om te gaan zitten en toen het uiteindelijk gelukt was schuifelde ze voorzichtig naar de muur zodat ze weer ergens tegenaan kon leunen. Ze ontweek zijn blik en staarde naar het kleine, miniscule raampje achter de forse man. Alsof de sadist lucht was. Ze concentreerde zich erop. Ze zag buiten blauwigheid. Blauwigheid? Ze concentreerde zich
op de geluiden die ze hoorden. Zat ze dicht bij de zee? Ze hoorden heel verweg golven kapot slaan tegen de rotsen. Ze wist ongeveer waar ze was! Meteen kreeg ze weer wat hoop en was ze helemaal vergeten waar ze was.
'Ga je nog raden?' Vroeg de man chagerijnig die haar gedachtes onderbrak. Sophia schrok op en begon meteen na te denken, waar kon ze zijn. Nogsteeds negeerde ze de man volkomen. Ze zocht alle plekken af in het Rijk van de Sneeuw. De OnderwaterGrotten? De vlaktes? De ijskloof? De dorpjes? Het UôtDorpje? Het YvonaDorpje? Het FroseDorpje, ookwel de Hoofdstad. Nee ook niet. Ze dacht aan de dorpjes aan de rand van het Rijk. Die tegen het de zee aanlagen.
Het GalemDorpje! Tuurlijk! Opeens ging er een pijnacheut door haar heen en zakt de prinses inelkaar.
'Waar is je voorwerp!?' Snauwde de man boos terwijl hij over haar heen boog. Snikkend dook ze inelkaar.
'Ga je het me nog vertellen!?' Vroeg de man venijnig terwijl hij de prinses bij haar kraag greep en haar aankeek. Sophia wist dat ze haar leven zou geven voor het voorwerp.
'Nooit!' Schreeuwde ze fel en keek hem boos aan. Hij smeet haar meteen op de grond en keek haar boos aan.
'Best! Ik zoek het zelf wel uit!' Schreeuwde hij woest. Snel sprak hij een spreuk uit en onstond er een vlammetje in de hoek van het hutje. Hij ging de hut afbranden! De man liep grof met grote stappen de hut uit en gooiden de deur achter zich dicht. Sophia hoorde het geluid van een sleutel die het hutje opslot deed...