Paramparça Bir Ruh

Giriş

Yine o soğuk ve pis kokulu odanın içindeydim. İnsanlar bir rüyayın iki defa görülemeyeceğini söylerler. Ama ben tam üç aydır aralıksız her gece bu rüyayı görüyordum.
Odada duyabildiğim tek ses kalbimin hızlı çarpışı ve kesik kesik soluklarımdı. Oda sanki bir dolu fare bir anda boğularak ölmüş gibi kokuyordu, bir de kapı vardı. Kapı kilitliydi ve anahtarı nasıl bulabileceğime dair hiçbir fikrim yoktu.

Ve bu soğuk ve karanlık rüyamdan uyandım üvey annemin kardeşime bağırma sesiyle ve her zamanki gibi kahvaltı hazır değildi. Zaten sabahları bir şeyler yemeyi çok fazla sevmezdim. Odamın soğuk ve nemli havasını içime çekerek yatakta oturdum. Kolumdaki yaralara gülümseyerek baktım. Hayır, bunları üvey annem falan yapmamıştı bunu tamamen ben yapmıştım.
Niye mi? Çünkü tuhaf sanrılarım ve bu korkunç rüyamı bana yaşatan hayata olan öfkemi ancak böyle dindirebiliyordum. Henüz 12 yaşında olmama rağmen hayatın gerçeklerini görmüştüm, doğuştan şansız olmak bu demekti sanırım.
Psikolojik bazı problemlerimin olduğunu elbette ki biliyordum ama kardeşim anlattığım bazı şeylerin gerçekten yaşanmadığını söyleyince sinirleniyordum. Yani bir düşünsenize şuan bu kitabı okuduğunuza eminsiniz değil mi? Ya bütün çevreniz size aslında düşündüğünüz şeyi yaşamadığınızı, yada olduğunuzu sandığınız kişi olmadığınızı söyleseydi ne yapardınız?