Çok yalnızım diye yakınıyordu Leyla.Sürekli kaybolup giden kısır bir döngü içindeydi.Kendini hic böyle hissetmemişti.Çok çaresizdi bu hayat karşısında.Aklında bir sürü soru işaretleriyle yaşıyordu.O yaşamıyordu aslında kendince hayatı çözmeye çalışıyordu.Hayata farklı bir gözle bakıyordu.Ona göre hayat boş bir defterdi.İçine neler yazılacağı kendine aitti.Ama o yazmak için de bilmek gerekir diyerek boş bırakmaya çalışıyordu.Ona göre bu dünya insanların,gittikçe kendini kaybettiği;kim olduğunu unutturduğu bir metaydı.
Leyla'nın aslında hayatla alıp veremediği bir şey yoktu.Sadece çözmeye çalışıyordu.Cevapsız kalmış sorularla hareket etmeye çalışıyordu.Kendini farklı hissediyordu bu metada.Boş bir buzdolabı gibi hissediyordu.İçi boş ama hala çalışan sadece boşluğu soğutan bir buzdolabı gibi.O buzdolabında eksik çok şey vardı.Eksik duyguları,yarım kalmıs hikayeleri,yosun tutmaya yüz tutmuş umutları,gittikçe kaybolan zamanı...Ama o kararlıydı.Aradığını bulmak için calışacaktı.Bir yandan da hayattan öç alacaktı.Ondan alınanları yerine koyacaktı.Yarım kalmış hikayelerini tamamlayacaktı. Zamanı kısaydı.Gittikçe kayboluyordu Leyla.Ne kadar çözebilirse o kadar kârdaydı.
Hep bir mutluluk oyunu oynuyordu.Oyunda baş karakter onundu.Herkese mutlu rolü yapardı.Çok iyi rol yapardı Leyla.O yüzden ne zaman bir zorlukla karşılaşsa ,herkes o kadar alışmış ya onun mutlu olduğuna kimse çözemeyeceğini sanmazdı.Herkes üstesinden gelir sanırdı.O yüzden kendini hep bir farklı hissederdi.O kendini mutlu yalnız hissederdi.
