De IJsprinses { On Hold }

28. Terug in het Kasteel

De wapperende roodrozig gekleurde vlaggetjes van de witte torens van Frose kwamen in zicht. Eindelijk hadden ze de kale glanzende witte ijsvlaktes achter zich gelaten. Bij het zien van het Kasteel was Kyle erg gerustgesteld, ze waren iniedergeval niet verdwaald geraakt. Dat was al een. De winds ruiste langs zijn oren en elke pas was dichter bij Frose. Al snel kwam heel het Kasteel dichterbij, en na een tijdje kon je de details goed genoeg van elkaar onderscheiden. Toen ze dichtbij genoeg waren stapte Kyle van de wolf af en pakte hij de prinses van de zilveren glazende rug af. Haar mooie gezicht begon steeds meer kleur te verliezen, en met de prinses in zijn armen begon de dappere strijder te rennen gevolgd door de trouwe wolf. Zonder erover na te denken waagde hij de gok en sprong op het drijfzand. Meteen onstond er een stenen pad. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, hij werd vertrouwd door het Kasteel en haar Magie. Met grote snelle passen rende hij naar de overkant en klopte als een bezetenen op de houten grote deur die gesloten was. Hij hoopte sterk dat hij geopend werd, hij kon namelijk zijn Magie in dit rijk helemaal niet gebruike, aangezien het alleen is toegestaan in zijn eigen Rijk, Het Rijk der Spreuken. Gelukkig werd resoluut de deur opengegooid en stond er een forse man voor de opening. Hij gokte de hofkok, te zien aan zijn schort die onder de bruine vlekken zat. Meteen werden zijn ogen groot toen zijn blik op de prinses viel, hij gooide de deur wagenwijd open. Kyle liep naar binnen met de bewusteloze Sophia in zijn armen, iedereen keek vol schrik naar de arme prinses. Vervolgens gingen de blikken naar de jongen en werden er wenkbrauwen opgetrokken. Niemand deed iets. Alsof ze bang voor hem waren... Roerloos keken ze naar Sophia en deinsde ze achteruit. Stug bleef Kyle doorlopen. Op dat moment kwam er een jonge vrouw met lange bruine haren naar buiten rennen. Rosalie gokte hij, aangezien ze haar naam al een keer eerder had gehoord in de tijd dat hij hier verbleef na zijn val in de gracht.
'Sophia!' Schreeuwde ze en haar stem sloeg over. Ze sloeg haar hand voor haar mond en keek verschrikt naar wat ze zag. Meteen wenkte zij de jongen dat hij naar binnen moest komen.
'Volg me! Snel.' Riep ze terwijl ze in snelle beweging ze voortbewoog tussen alle mensen door naar de slaapzaal van de prinses. Kyle was erg dankbaar dat hij niet meteen werd afgesnauwd maar dat dit meisje hem met alle liefde helpen. Snel legde Kyle Acuff het meisje in haar witte hemelbed.
'Wat heeft ze in hemelsnaam allemaal meegemaakt.' Vroeg  Rosalie met angstige ogen terwijl ze haar bekeek en haar jurk haastig probeerde droog te maken.
'Ik vermoed dat ze erg lang door de sneeuw heeft getrokken en helemaal is onderkoeld. Toen is ze vastgebonden en het huisje is brand gestoken.' Kyle zuchtte even en haalde de haren uit Sophia's gezicht.
'Meer weet ik ook niet.' Antwoordde Kyle. Rosalie knikte even. De jongen vermoedde dat iedereen van het hof hem haatte, allereerst viel hij in de gracht. Ten tweede is hij ontsnapt. Ten derde denken ze dat hij Sophia heeft ontvoerd en ten slotte heeft hij die vrouw neergeslagen.
'Bedankt.' Zei Rosalie.
'Bedankt dat je haar hebt gered. Ik geloof dat je haar nier hebt ontvoerd, en ik vind het stiekem niet erg dat je Carla bewusteloos hebt geslagen. ' Grinnikte Rosalie. Kyle lachte zo onschuldig was ze dus niet. Ondertussen legde ze de bewusteloze prinses onder de dekens en inspecteerde haar armen.
'Nee dat is een grapje, maar laten we maar zeggen dat ze niet mijn favoriete persoon is in dit Kasteel.' Rosalie probeerde haar glimlach te onderdrukken.
'Ik hoop wel dat ze het je ooit nog gaat vergeven, Carla is niet echt...Tja.. Laten we het erop houden dat ze niet dat type is. Ik zou het maar snel goedmaken, geef haar wat chocolade. Dat is het enige snoep wat ze lekker vind.' Fluisterde Rosalie. Kyle glimlachte. Dit moest we een vriendin zijn van Sophia. Dit was een ontzettend aardig meisje.
'Ik ben erg blij dat u het mij vergeeft. Ik vond Sophia in een brandend huisje in het GalemDorpje. Ik hoop dat alles oke met haar is, ze was al bewusteloos toen ik aankwam...'De jongen beet op zijn lip en had niet door dat de hele hofhouding langzaam was binnengedruppeld.
'Heer Acuff..?' Vroeg de hofkok aarzelend terwijl Kyle zich meteen omdraaide en tot zijn verbazing keek naar de hele hofhouding die achter hem had gestaan. Hij had afgevraagd hoelang ze er al stonden.
'Noem me maar Kyle hoor.' Zei hij.
'Zou je met je Magie haar willen...genezen?' Vroeg de kok aarzelend terwijl hij een blik wisselde met wat mensen. Ze bekeken de prinses aandachtig. Kyle had er nu pas aangedachf hoe ernstig het met haar aan toe kon zijn. Hij had gedacht dat ze wel weer wakker zou worden, maar integendeel. De prinses bleef roerloos liggen. Hij verontschuldigde zich en begon te praten.
'Het spijt me meneer, ik weet niet of ik dat kan, zover weg bij mijn Rijk. Maar ik zal mijn best willen doen.' Begon Kyle ernstig.
'Maar daarvoor zou ik jullie wel om een gunst willen vragen.' Eindigde Kyle terwijl hij ze een voor een onzeker aankeek, hopend dat ze op zijn aanzoek ingingen. Het hof keek elkaar even aan. Een poosje was het ijzingwekkend stil totdat Rosalie het woord nam.
'Wij geven je alles wat je nodig hebt om haar te redden.' Antwoordde ze vol zekerheid. En dat was niet gelogen.