Yine Sudelerde kaldım. Uyumadım aynı saate kadar. Pencerenin başına geçtim ama bu sefer korkarak. Perdeyi çok az açarak kenardan kenardan hastaneyi izledim. Aynı kat aynı pencereye baktım. Bu sefer de ışık falan gelmedi ama yine bir şey olur diye gitmedim. Bir baktım pencere açık. Bir anda ses geldi hastaneden. O kadar çok korktum ki pencereyi hemen kapattım ve yatağıma gittim. Gece boyunca sessiz sessiz ağladım korkudan. Bir ara Sude'yi düşündüm. Bu kız nasıl bunları görmüyor veya duymuyor. Gerçi ben geceleri kalktığımda sesimi falan duymadığına göre uykusu çok ağır ama keşke uyansa. Hiç değilse yalnız kalmazdım. Bu gece de sabaha kadar uyuyamadım.
Bugün kızlarla Cemilelerde buluşacaktık. Oraya giderken yolda çok düşündüm ve kızlara anlatacağım diye karar aldım. Eve geldiğimizde kızlarla hemen oturduk ve ben onlara olan biteni anlattım. Sude hemen atıldı;
- Madem bu kadar şey oldu bana sen niye anlatmadın?
- Senin de korkmanı istemedim. Bir de emin olamadım. O yüzden kimseye söylemek istemedim.
Kızların hepsi çok korktu ve onların böyle bir şeyden haberi yokmuş. İdil meraklı bir şekilde soru sordu;
- Peki son gece o duyduğun ses nasıldı?
- Bağırış sesleri duydum. Zaten çok dinlemedim. Korkudan pencereyi kapattım direk.
Sıla;
- Peki şimdi ne yapacağız ve ben çok korktum.
Cemile;
- Emin ol hepimiz çok korktuk.
Zeynep;
- Bence bu gece hep birlikte Sudelerde kalalım ve pencereden hastaneyi izleyelim.
Hepimiz kabul ettik ve akşam olmasını bekledik.
