"Good morning, Manager!"
"Good morning."
"Good morning, Manager!"
"Good morning."
First year college, simula palang ng taon ko dito sa University, nag-apply na ako ng Manager position sa basketball team dito. Itong University lang kasi na 'to ang may Manganer sa team.
Simple lang naman ang job description ko, i-tally lahat ng statistics ng team namin at team ng kalaban. This way, malalaman namin kung saan mahina at malakas ng kalaban para makagawa kami ng strategy.
'Yun ang wala ng ibang team. Dahil babae ako, akala nila, laro-laro lamang ang ginagawa ko. Mostly kasi, 'yung coach at assistant coach lang ang meron.
Nag-apply ako ng Manager sa dalawang rason, una, dahil crush na crush ko ang team captain nila na si Reo. Fourth year na sya, taking up Civil Engineering. So meron pa sya hanggang next year.
Ikalawa, dahil bata palang ako, naimpluwensyahan na ko ng kuya at daddy ko sa larong ito. Walang gabi na hindi sila nanonood ng basketball lalo na pag malapit na ang finals ng PBA. Minsan nga, nag-a-absent pa si daddy sa trabaho para lang mapanood ito.
Lahat ng bumabati sa akin ay ang mga ka batch ko at higher years. Simula palang kasi ng klase kaya wala pang bagong recruit na mga freshmen.
Last year, naging maganda ang standing ng team namin sa liga dahil nakatulong talaga ang mga nakalap kong stats. Nag-improve din kasi ang mga laro nila dahil napo-point out ko kung saan sila mahina.
"Hi, Manager!" huminto ako at lumingon sa pinanggalingan ng boses, pero mali yata ang ginawa ko dahil tumatakbo palapit sa akin si Jake kaya nabunggo nya ko.
"So-sorrryy...." humina ang boses nya at nakangangang tumingin sa akin. Actually sa may bandang boobs ko sya tumingin at makikita ang gulat sa mukha nya. Naestatwang namumula pa sya at parang na shock dahil hindi na gumalaw sa kinatatayuan nya.
Alam ko kung ano ang rason ng pagkagulat nya dahil ako mismo, hindi makapaniwala sa nangyayari. Ayaw ko pang harapin ang salarin ng kinikimkim kong galit at ang dahilan ng pagkagulat ni Jake.
Dahan dahan akong humarap sa taong hawak hawak ang kalawing dibdib ko at naniningkit ang mga matang tumingin ako sa kanya! Ang walangya! Hanggang ngayon hawak hawak pa rin nya ang dibdib ko! Dapat kanina nya pa inalis ang kamay nya pero, hindi! Instead, pinisil pisil pa nya ang dibdib ko!
Naririnig ko ang mga singhap ng mga estudyanteng dumadaan at mga nakakasaksi! Kahit hindi ko sila tingnan, alam ko na gulat ang mga nakarehistro sa mukha nila.
"You...." sabi ko sa nanggagalaiting tinig. Mababa lang ang boses ko pero may diin.
Tumingala ako para tingnan ang walang pakundangan na lalaki. Nagulat ako sa tangkad nya pero mas nangibabaw pa rin ang galit ko dahil hindi man lang sya natinag sa galit kong mukha, instead, nakangisi lang sya ng nakakaloko at patuloy pa rin sa pagpisil sa dibdib ko.
Pinaghalong galit at pagkapahiya ang nararamdaman ko ngayon. Alam ko na kahit hindi ko makita ang mukha ko, pulang pula na ito.
"So big." he said cockily. Pati ngisi nya nakakaloko. Parang may kahalayan na iniisip. "Fit just right."
Galit pa rin ako pero may isa pang damdamin ang umuusbong sa kaibuturan ko. Sa gitna ng mga taong nakakasaksi sa nangyayari, kasama na ang mga basketball players, parang umiinit bigla ang paligid ko. Magmula sa gitnang bahagi ko papunta sa ibang parte ng katawan ko.
Ano bang nangyayari sa akin? Hindi dapat ganito ang nararamdaman ko. Dapat kanina ko pa 'to nasapak o nasampal. At kanina ko pa dapat tinampal ang kamay nya!
