Echt

Hoofdstuk 16

Opnieuw valt voor mij het laatste uur uit. Ik heb weer bezoek. Ik dacht meteen aan mijn oma maar die kan het niet zijn, want ze kan momenteel niet autorijden. Tara ook niet, ik heb haar, hopelijk, even afgeschrikt voor een paar maanden. Ik zit aan de tafel en wacht tot mijn bezoeker binnen gaat komen.

'Liv, is het goed als er twee bezoekers tegelijk komen?' vraagt de surveillant. 'Of één tegelijk?' Twee? Mijn hersenen beginnen na te denken tot ze pijn doen. Misschien was het mijn oma met een begeleider die har hier heen heeft gereden. Of oma met een vriendin. Of oma met Tara.

'Liv? Liv Berger!' Ik schrik op uit mijn gedachtes.

'Ja, eh, dat is goed,' mompel ik. De surveillant vertrekt met een kort knikje. Niet veel later komen er twee mensen. 'Wat?' fluister ik verbaasd. De jongen gaat gelijk op de stoel zitten.

'Liv, ik moest je zien!' begint hij.

'Ik jou niet,' zeg ik boos en kortaf.  Het meisje mengt zich nu ook in het gesprek.

'We, we hoorden het van je moeder en, en, we wilden je zo snel mogelijk zien,' hakkelt ze. Ze kucht even. En herstelt haar stem. 'We vinden het heel erg voor je.'

'Ze is al dik een maand dood.'

'Maar dat wisten wij toch niet! Jij was weg zonder iets te zeggen!' valt de jongen uit. 'Hoe moeten wij dat nou weten?'

'Er was een begrafenis. Tara wist het wel.'

'Tara?' Ik knik.

'Ja. Terwijl wij geen eens vriendinnen zijn dus zo moeilijk was het niet om er achter te komen,' zeg ik volkomen toonloos. Florine kijkt me aan.

'Liv, we zijn hier voor jou.' We zwijgen. Jason blijft me indringend aankijken.

'Stop met zo kijken!' roep ik.

'Ik kan niet stoppen,' slijmt Jason.

'Ach hou je bek!' zeg ik. 'Je bent zo schijnheilig! De enige die hier mag zijn is Florine! De rest heeft me allemaal laten vallen voor die kut Lola!' Woedend kijk ik hem aan.

'Lola is de grootste fout die ik...' Ik begin spottend te lachen. 'Waarom lach je nou?'

'Hoe ben je hier eigenlijk terechtgekomen?' zegt Florine snel. Ik kijk haar aan maar zwijg.

'Ben je hier vrijwillig gekomen? Heeft iemand je gestuurd? Waarom?' ratelt Jason. Ik negeer hem en blijf naar Florine kijken. Ze kijkt terug.

'Liv, geef antwoord.'

'Monique,' fluister ik. Ik kijk naar mijn handen die hopeloos op tafel liggen.

'Wat zeg je? Monique? Wat heeft Monique hier mee te maken? Heeft zij je gedwongen? Wilde je weg bij haar?' Ik geef geen antwoorden meer.

'Hoe is het met Lola?' zeg ik. Ik weet niet waarom ik het vraag. Ik wil waarschijnlijk horen dat het uit is met Jason.

'Ze is bezet.'

'Door Jason?' Florine zwijgt. Opnieuw begin ik te lachen. Ik weet niet waarom, ik vind het niet eens grappig. 'Ik heb het je gezegd!' Waarom zeg ik dit? ik kan de woordenstroom niet tegen houden. 'Ik heb het je gezegd, die Lola is een bedrieglijke  slet!'

'Hoe oud ben je, Liv? Wie zegt er nu nog "ik heb het je gezegd?"' zegt Jason. 'Kom op, Liv! Doe niet zo naar!'

'Wie heeft het uitgemaakt?' vraag ik alsof ik hem niet hoor.

'Jason is ook bedrogen,' flapt Florine eruit. Haar wangen worden rood en ze staart naar haar schoenen die ineens veel interessanter zijn geworden. Jason werpt haar een korte woedende blik.

'Daarom ben je hier! Je bent hier omdat je me zogenaamd terug wilt maar je bent hier alleen maar zodat je niet single bent!'

'Liv doet niet zo absurd!' zegt Jason. 'Het is al een maand uit.' Mijn hersens kraken. Hier is iets mee, een maand geleden...

'Toen ik wegging!' roep ik. 'Wat een vreselijk wijf!' Ik krijg een beetje medelijden met Jason maar niet veel langer dan een paar seconden. 'Snap je nu wat er mij gebeurde toen ik erachter kwam dat jij al heel lang een affaire had met Lola! En mijn moeder lag ook nog eens hartstikke dood te gaan en dat is mijn fucking schuld!' Ik zwijg abrupt. Mijn schuld. Ik heb het nog hardop gezegd maar nu ik het toch gedaan groeit het schuldgevoel die ik heb proberen weg te duwen.

'Jouw schuld?' herhaalt Florine. Ik staar naar mijn handen.

'Ik wil dat hij weggaat.' Mijn hoofd draait zich kort naar Jason en weer terug naar Florine. Florine legt een arm op zijn schouder en ze fluisteren even kort. Jason kijkt verbeten. Hij staat woedend op zodat de stoel met een harde klap naar achteren schuift en op de grond valt. Jason blijft even stil staan bij de deur. Een enkele seconde en smijt dan de deur achter hem dicht. Ik zie hem via het raam snel weglopen.

'Ik hoop maar dat ie op me blijft wachten,' mompelt Florine. Ze kijkt me aan. 

'Het is mijn schuld,' herhaal ik. Ik moet tegen de tranen vechten. 

'Heb je haar vermoord?' zegt Florine afstandelijk en met afschuw in haar stem. Ik krimp in een. 

'Nee.' Ik zie in Florines ogen opluchting. 

'Wat dan wel?' Ze klinkt nog steeds afstandelijk maar niet meer die afschuw alsof ik een vreselijk insect was. Ik staar naar mijn handen die radeloos op tafel liggen.

'Ik wilde die avond uit met Jason, maar het mocht niet. Ik ging naar Monique om  bij haar te logeren. We deden alsof we ruzie hadden en ik liep zogenaamd boos weg. De moeder van Monique dacht ik terug naar huis was gegaan omdat ik boos was. Maar dat was ik niet en Jason wachtte op de hoek van de straat op me. Na die nacht zette Jason me weer af bij mijn huis en ik zag overal mensen staan, en dat huis brandend, de vlammen die steeds groter, sirenes die steeds dichterbij kwamen.' Er rolt een traan over mijn wang en met een brok in mijn keel ga ik verder. 'Ik hoorde Monique's moeder zeggen dat ik niet bij haar was maar boos terug naar huis ben gegaan. Ze, mama, ze...' Ik kan niet verder praten en ik begin hartstochtelijk te huilen. Florine staart me zwijgend aan, ik zie aan de stand van haar wenkbrauwen dat ze nadenkt. Ze gaan iets naar beneden. Niet veel, het valt nauwelijks op.

'Liv, het is jouw schuld niet. Je moeder was dronken,' is het enige wat ze zegt. Ik blijf door huilen. Florine staat op. Ze gaat weg, zeg iets, ze gaat weg, zeg iets, ze gaat weg, zeg iets, maalt het door mijn hoofd. Ik ben te overstuur om iets te zeggen. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen. Plots voel ik Florines armen beschermend om mij heen. Ik leun met mijn hoofd tegen haar aan.