De IJsprinses { On Hold }

30. De Ontwaking

Langzaam knipperde Sophia met haar smaragdkleurige ogen, haar pupillen schoten heen en weer. Ze voelde iets vanbinnen, iets raars, iets...iets..magisch. Meteen zat ze rechtovereind. Met haar blik dwaalde ze de kamer rond. Ze was terug. Terug? Was ze niet allang...dood? Was ze niet in de Hemel? Er schoten beelden door de prinses haar hoofd. Van de wrede man...het houtige afschuwelijke huisje waarin ze pijnlijk was vastgebonden werd in brand gestoken, De man verdween. Ze herrinderde zich de medogenloze vlammen die in het rond om haar heen sloegen. Snel controleerde Sophia haar beide polsen. Niks. De brandwonden waren weg. Sophia's gedachtes dwaalde weer af naar de man. Wat wilde hij ookalweer van haar? Sophia probeerde zich heel goed te concentreren over wat ze allemaal had meegemaakt, maar slechts vlagen kon ze zich nog herrinderen. Sophia, die nooit zo graag stil lag, sprong uit bed en hijste zichzelf in de crèmekleurige badjas en haar welbekende zachte en pluizende konijnenpantoffels. Ze glipte de houten deur uit en zette koers naar de Troonzaal.

In de Troonzaal zat iedereen onrustig om zich heen te kijken, hopend dat Sophia snel ontwaakte. Ook met Kyle ging het niet zo goed, hij was uitgeput en hij had vaak adem tekort. De jongen wist de gevolgen, maar hij moet haar gewoon redden. Carla was het er nogsteeds niet mee eens geweest. Ze geloofden erin dat Kyle Sophia had ontvoerd en dat hij haar daarna gewoon weer had meegenomen, en dat het hof hem dan zou vergeven. Niemand luisterde. Als Kyle haar had ontvoerd, waarom plaatste hij dan haar leven voor zijn eigen leven? Strompelend kwam Sophia de schitterende zaal in gelopen.
Alle mensen van het Kasteel zette grote ogen op en keken toe.
'Prinses?' Vroeg de hofkok. Meteen verscheen er een schitterende glimlach op het gezicht van Sophia.
'Soooph!' Schreeuwde Millou die haar meteen om de hals vloog.
'Hallo lieve schat! Ik heb je zo gemist!' Antwoorde Sophia die haar omhelsde. De andere leden van het Kasteel volgden Milou's voorbeeld en vlogen dus net als haar Sophia om de hals. Sophia was overdonderd door haar lieve hof. Ze had de beste mensen om haar heen ooit. Ook Rosalie kwam aangerend en Sophia maakte meteen plaats voor een grote omhelzing. Ze was gelukkiger dan ooit.

***

'Het enige wat ik voelde was een rookgeur en de ondraagelijke hitte, daarna werd het al vrij snel zwart voor mijn ogen. Meer kan ik me vrijwel niet herrinderen, ik weet alleen nog dat een man met bruin haar en amandelachtige donkere ogen zijn hand op hief met gevolg voor hevige pijnscheuten bij mij...' Fluisterde Sophia. Haar hele hof had aan haar lippen gehangen toen ze het verhaal had verteld. Ze was begonnen bij vorafaan en had niks weggelaten, zelfs niet over het geheime voorwerp. Ze moest op haar hof kunnen vertrouwen. Opeens schoot haa riets te binnen. Het voorwerp! Haar ogen werden groot.
'Die man! Die man..! Hij wilde mijn voorwerp stelen!' Schreeuwde ze met pupillen zo groot als schoteltjes.
'Wat?!' Schreeuwde er een paar in koor.
'Hij ondervroeg me waar het was, ik weigerde natuurlijk te antwoorden en daarom kreeg ik opeense pijnscheuten. En toen zei hij dat hij 'm zelf ging zoeken!' Sophia's stem sloeg even over en haar hele hoofd vulde zich met paniek.
'We moeten nu op zoek!' Zei ze snel.
'Rustig Sophia, blijf even zitten.' Begon Amelia.
'Laten wij jou eerst vertellen hoe je bent gevonden, en door wie.' Begon Rosalie.
Het hele verhaal werd uitgewisseld en Sophia stond versteld van wat er allemaal was gebeurd. Ook werd er uitgebreid vertelt over de afschuwekijke gevangenis waarin Kyle zat opgesloten, of dat hij die arme Carla had neergeslagen. Rosalie eindigde het verhaal en vol ontzet keek Sophia haar aan.
'Dus Kyle....? Gered? Mij? Met Magie...?' Stamelde Sophia een beetje onhandig. Rosalie knikte. Meteen begonnen Sophia's wangen rood te kleuren.
Er verschenen glimlachen op de sommige gezichten van het hof. Sophia sloeg haar ogen naar beneden.
'Kan ik 'm....zien..?' Vroeg Sophia aarzelend. terwijl ze wat rondkeek.
'Ja is goed, ik leid je er wel een.' Rosalie was al opgestaan. Sophia knikte en volgde haar. Ze liepen de trappen op naar de tweede verdieping. Voor zijn deur bleven ze even staan. Glimlachend keek Rosalie haar aan.
Sophia beantwoorde haar glimlach en duwde de deur open. Rosalie wilde met haar mee lopen maar Sophia fluisterde dat ze maar weer terug kon gaan naar de troonzaal. Rosalie deed wat ze vroeg en keerde terug. Sophia haalde nog even diep adem.