Benim Adım Gece

Otomatik kapıdan dış Dünya'ya adım attığım anda hayatım yeniden başlamıştı.Küllerimden doğmuştum sanki,kendimi hiç olmadığım kadar güçlü hissediyorum.En azından birkaç dakika öncesine kadar öyle hissediyordum.Bazen bahçeye çıkıyordum o zaman da Güneş yüzüme vuruyordu,ılık rüzgar tenime usulca dokunup beni rahatlatıyordu fakat şu an ikiside sanki bana işkence çektiriyorlardı,bana meydan okuyorlardı.Normal hayata alışamayacağımı biliyordum kolay olmayacaktı.Bana bunu bir kez daha hatırlattılar.Gerçekten böyle mi yapıyorlardı yoksa kendimi öyle mi inandırıyordum bilmiyorum ama herşeye hazırlıklı olmalıydım,zorundaydım.Rehab günlerim geride kalmıştı ve ben artık eski Gece değildim.Farklı biriydim.

Biri bana çarpana kadar orda öylece durduğumu farketmemiştim.İkimizde şaşkın ve utangaç bir şekilde birbirimize bakıyorduk.Bana öyle bir bakıyordu ki sanki yüzümü unutmaya korkarcasına aklına kazıyor gibiydi.Mideme garip bir ağrı girdi ama tatlıydı ve gerçekten çok tuhaftı.

''Ben..şey gerçekten çok özür dilerim sana çarpmak istememiştim aslında neden koştuğum hakkında bir fikrim yok.Sadece buraya gelmek istedim.''

''Buraya? Rehabilitasyon merkezine ha?'' bu söylediğime hafifçe güldü.Tanrım! midemdeki ağrı daha tuhaf birşeye dönüşmüştü.Neler oluyordu? Yüzüne bakmaktan kendimi alamıyordum.Siyaha kaçan hafif dalgalı saçları,belirgin yüz hatları,hafif dolfgun dudakları-harikaydılar- ve koyu yeşil gözleri vardı.

''Neden buraya geldiğimi gerçekten bilmiyorum.Evden çıktım öylece koştum ve buraya gelmek istedim.İçimden bir ses buraya gelmemi söylüyordu.Sanırım nedenini anladım; seninle karşılaşma mı istiyormuş.'' Çok utanmıştım ve sözlerini hoş bulmuştum.Garip bir şekilde hem biraz ukala hem de utangaç gibiydi.

''Bu tuhafmış.Sanırım saklanabileceğin bir yer arıyorsun.Öyle değil mi?''

''Evet sayılır.Bazen gerçekten çok bunalıyorum.Hey baksana,bir kafeye gidelim mi? Daha rahat konuşabiliriz''

''Üzgünüm ama olmaz.Annem biraz sonra beni alamaya gelecek.''

''Anlıyorum.Bu arada burada ne arıyordun?

''Şey..Ben mi? Bir arkadaşımı ziyarete gelmiştim.'' Evet ona yalan söylemiştim çünkü.. Utanıyordum.Evet biraz saçma sonuçta binlerce,milyonlarca insan rehabilitasyona giriyordu ama ben utanmıştım işte.

''Keşke daha fazla sohbet edebilseydik.'' Bunu söylerken gerçekten üzülmüş gibiydi.

''Keşke'' diye ufak bir iç çektim''

Bu sırada telefonu çaldı

"Ah...yıldönümü? Haha tabi unutmadım zaten seni almaya geliyordum şu an evet..evet 10 dk ya orda olurum.Görüşürüz bebeğim"

Harika.Gerçekten.Evet görünüşe göre bir sevgilisi var,bugün yıldönümleri,o bunu pek umursamıyor ama ona bebeğim dedi.Doğrusunu söylemek gerekirse biraz yıkılmıştım ama böyle şeylerin zamanı değildi.

"Aa bu benim kız arkadaşımdı ve şimdi onu almam gerekiyor bu arada adım Deniz."

Ona büyülenmiş gibi bakarken bir korna sesiyle irkildim.Evet gelen annemdi.Aklı başında, sorumlu ve beni rehabilitasyon çıkışımda almaya geç gelen annem.

Arabaya doğru yürüdüm.

"Hey.Bir şey unutmadın mı?Adını söylemek gibi mesela?" Gülümsemesi yüzüne yayılmıştı.

"Benim adım Gece."