Zouden ze iets zien? Shit ik moet echt weg hier. Pff het word steeds erger, ik moet echt naar huis. Of zou het raar zijn als ik nu ineens wegloop? Het word steeds benauwder hier. Oke ik ga gewoon ik kan het niet meer houden.
Toen ik thuis kwam was ik zo opgelucht, waarom gebeurt het nou elke keer..
*flashback*
'Dames en heren, graag uw boarding passen laten zien dan kunt u aan boord van het vliegtuig'. Ik kijk me moeder zenuwachtig aan, ze stelt mij gerust en we stappen aan boord. Maar toen de deuren dicht gingen voelde ik mij zo misselijk worden, gelukkig begrepen de stewardessen het en hielpen mij goed.
'Graag uw riemen vast doen, we gaan zometeen landen'. Ik maak mijn moeder wakker en terwijl ik zeg dat we landen valt er een enorme last van me schouders af.
Uiteindelijk kwamen we aan bij ons appartement. Ze zijn zo gastvrij hier, ze ontvangen ons met open armen. Ik had niet gedacht dat ze ons nog zouden herkennen. Vorig jaar zal ik nooit vergeten, mijn eerste vakantie liefde. Toevallig werkt hij tegenover het appartement in een bar.
Mijn moeder maakte mij wakker uit mijn gedachtes 'Queeny, gaan we ze zo verrassen?', Ik knik blij terwijl we nog snel genieten van ons welkomstdrankje. Even later zitten we te lachen, je had hun gezichten moeten zien, dit hadden ze nooit verwacht. Plotseling voelde ik me niet goed worden, zou vast komen door de lange dag..
*een paar dagen later*
Mam ik voel me zo slecht, wat heb ik nou toch? 'Ik weet het ook niet schat, als het morgen nog niet over is bellen we de dokter'. En ja hoor de volgende dag voel ik me nog steeds zo slecht dus we besluiten toch maar de dokter te bellen. Toen de dokter er was begreep hij ook helemaal niks, en ineens zegt die dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moet. Ik kijk mijn moeder aan en die kijkt geschrokken terug, toen we daar waren waren ze ook weer heel onduidelijk. Na 5 keer mis prikken zat ik eindelijk aan het infuus, ik werd er zo slaperig van. Na ongeveer 2 a 3 uur kon ik weer naar het appartement, thank the lord. Maar het infuus hielp maar kort.. Volgende dag begon het weer, wat heb ik nou toch? Gelukkig had ik allemaal lieve mensen om mij heen die me toch nog opvrolijkte..
*einde flashback*
En daar komt me broer weer aan 'Ben je weer filmpjes aan het kijken? Dat turn gedoe word echt een obsessie voor je', ik kijk hem arrogant aan en zeg 'het is tenminste een goede obsessie'. Hij lacht en loopt weer naar boven.
Mijn broer heet Jake, hij is 22, het is een grappige leuke jongen behalve dat die soms het gedrag heeft van een 12-jarige. Jake is lief op zijn manier, je kan niet met hem of zonder hem.
---------------------------------------------
Geef me jullie mening alsjeblieft, en of jullie meer willen lezen kusss.
