Black Paradise. {TYS_GR}

~Η αλλαγή~

Σπένσερ

Κοντές μπλούζες, κοιλιές έξω, θεόκοντες φούστες,καλλίγραμμα πόδια, έντονο βάψιμο. Αυτό ήταν το λύκειο. Ένα party στο σχολείο, μια επίδειξη μόδας. Για όλα τα κορίτσια...εκτός από εμένα! Ναι οk! Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήμουν αρκετά δημοφιλής, έως καθόλου θα έλεγα. Ντυνόμουν σαν μαθητριούλα, της δεκαετίας του 40'. Δεν λέω! Ήθελα να γίνω σαν τα άλλα κορίτσια, αλλά δεν έβρισκα τον τρόπο. Αν είχα μιλήσει στους γονείς μου, τότε...τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.Αν τους έλεγα για την υβριστική στάση των παιδιών εις βάρος μου, αν τους έλεγα...αν, αν, αν! Χίλια αν! Η ζωή μου έχει γίνει πλέον ένα αν. Όμως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και τα όνειρα έχουν γίνει εφιάλτες. Δεν μπορώ να ξεχάσω. Προσπαθώ,αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να πατήσω"delete" και να τα σβήσω όλα, γιατί οι άλλοι, μπορούν να πατήσουν "copy" και μετά "paste" και να βγουν ξανά όλα στην επιφάνεια...

Είχε φύγει ο Αύγουστος και είχε έρθει ο Σεπτέμβριος! Come back to school! Και εγώ τα ίδια χάλια με πέρυσι! Έτσι όπως με άφησε το σχολείο έτσι και θα με βρει! Έχω σκοπό να αλλάξω. Και μάλιστα σήμερα. Μια μέρα πριν την έναρξη των μαθημάτων. Έπιασα λοιπόν βιαστικά το τηλέφωνο και πληκτρολόγησα τον αριθμό της "κολλητής μου"-του πιο δημοφιλούς κοριτσιού του σχολείου. Δηλαδή η "κολλητή μου"είναι μία συμμαθήτριά μου, της οποίας έκανα πέρυσι τα μαθήματα και μόλις τελείωνα μια άσκηση, μου έγραφε στοfacebook: "Ευχαριστώ κολλητούλα μου".Η λέξη FRIENDSHIP με κεφαλαία δηλαδή!

Περίμενα ένα λεπτό, δύο λεπτά, τρία λεπτά, δέκα λεπτά, έναν αιώνα...μέχρι που η γλοιώδης και ανόητη φωνή της "κολλητούλας μου", ακούστηκε από την άλλη γραμμή.

"Έλα κολλητουμπίνι μου, εσύ είσαι? Τελείωσες την εργασία μου, για την Παρασκευή για το φροντιστήριο ?Πες μου ναι... σε παρακαλώ!"

"Εργασία για την Παρασκευή? Ποια εργασία? Αυτή που έσκισες ψωνάρα , γιατί ήταν πολύτέλεια-σοφιστικέ? Εεεεε? Να την γράψεις εσύ, ξανθομάλλικο τέρας, που μόνο χάρες ξέρεις να ζητάς!" Αλλά φυσικά και όπως πάντα, αυτό το είπα από μέσα μου-στον προσωπικό μου χώρο.

"Ναι αγάπη μου γλυκιά! Ναι κολλητούλα μου!Έτοιμη! Αλλά ξέρεις...δεν σε πήρα για αυτό...", είπα εγώ έτοιμη να εκραγώ από θυμό και αηδία, που έφτασα στο σημείο να της ζητήσω χάρη.

"Αχ πρέπει να κλείσω τώρα! Γιατί θα πάω για ψώνια! Εξάλλου, ξέρεις ότι δεν μπορώ τους ανθρώπους που ζητάνε χάρες!" μου είπε. Και αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα.