Ik bel mijn moeder op en vraag hoelaat ze thuis komt, en nu moet ik me toch maar is gaan opwarmen. Terwijl ik filmpjes kijk over turnen rek ik mezelf op. Daarna kleed ik mij om en doe ik mijn haar in een staart, nu nog wachten op me moeder.
Samen lopen we naar turnen, wat vijf minuten van mijn huis is. 'Queeny, blijven ademen focus op je voeten' Ik antwoord met 'Ja mam ik probeer het'.
Even later zitten we in de kleedkamer, ik voel me hartslag steeds sneller en harder kloppen. Terwijl ik allemaal gedachtes probeer weg te duwen blijven ze opkomen, 'Queeny ga gewoon naar huis' 'Het gaat toch niet lukken' 'Stel dat het hier gebeurd' 'Het word steeds erger'. En alsnog probeer ik te vechten ik zeg tegen mezelf: 'Kom op je kan het, je hebt het vaker gedaan'. 'Je kan altijd weg gaan als het niet goed gaat'.
Ik loop naar binnen en ik begin rondjes te rennen. Daarna groet ik mijn vriendinnen, we beginnen bij sprong. Tijdens het wachten op mijn beurt voel ik het gevoel steeds komen, ik probeer mijzelf te kalmeren..
*flashback*
Ik ben eindelijk thuis van vakantie.. naja wat je een vakantie noemt. Ik kom terug en ik zie Jake en mijn vader al op mij en mijn moeder wachten. Het eerste wat ik hoor van Jake is dat ik er slecht uitzie. Dat begrijp ik wel, ik was helemaal bleek en ben ook nog eens veel afgevallen. Maar ik ben nu thuis en het zal wel weer overgaan, het was waarschijnlijk gewoon een griepje ofzo.
De volgende dag zou ik naar een vriend gaan. 'Hey mam, ik ga zo naar buiten, even afspreken met een vriend'. 'Is goed Queeny, maak het niet te laat'. 'Oke mam tot straks!'
Toen ik in de tram zat kwam ik een vriend van me broer tegen. Terwijl ik met hem praatte voelde ik het weer opkomen, shit wat moet ik nu doen? Ik zeg tegen hem dat ik me niet goed voel en gelukkig stapt hij met mij uit en kalmeert hij me. Gelukkig ging het weg, maar waarom krijg ik dit nou weer? Zometeen gebeurt het elke keer als ik in de tram zit. Met die gedachtes liep ik naar die vriend en groette hem.
*einde flashback*
Iedereen loopt te lachen, ik ben blijkbaar een 'doener' bij turnen. Iemand zegt zelfs ja jij doet alles zo makkelijk. Ik moet lachen en ik ga verder met mijn oefening, na een ruim uurtje vond ik het wel goed. Ik zeg gedag en loop naar mijn moeder die aan de kant staat. Ze zegt dat ze het goed vind dat ik het zo lang uithield. En ze dwingt me om drie keer 'goed gedaan Queeny' te zeggen.
*een paar dagen later*
Terwijl ik mezelf thuis zit op te rekken krijg ik ineens een berichtje van een jongen genaamd 'Nadim', hij dacht dat hij me had gezien in het stadje. Ik lach in mezelf omdat ik daar heel lang niet ben geweest. Toen ik op zijn account keek was die eigenlijk best knap, een hele mooie lach met witte tanden, getint en een scherpe kaaklijn. En zijn kleding was ook niet verkeerd.
