Zehir gibi

ZG 2

Bu ilk hikayem benim :) benim gibi zehir  tadında umarım beğenirsiniz :)

  
Ölüm gibi bi sey oldu sanki. Gözümü açamasam da bazı sesler duyuyorum. Birileri yardım edin diye feryat ediyo başımda. Canım yanıyo, içimden bi seyler kopuyo sanki.

Sahi ne olmuştu bana. En son Aliyle kavga ettik evet evet artik beni istemediğini söylemişti. Sonra ? Haaa ben o sinirle evden cıktım. Ama baska bi şey hatırlamıyorum. Sadece acı bi korna sesi. Beni bu hale getiren lanet bi korna.

  Çok ses vardı. Ama en belirgin olanı bi ambulans sesi. Görevlilerin yardım çabalarını duydum. 'Ölmüş mü?' diye soran meraklı kalabalık da var tabi. Hayır yaşıyorum demeyi çok istedim. Ama gözümü bile açamazken bu çok imkansızdı tabi.
 
Görevliler ambulansa aldığında ise nefes bile alamıyodum artık. Oysa ne çok çığlık atmak istemiştim. Bütün bunlar bana beynimin oynadığı bi oyundan ibaretti sanki. Kalbim bedenimden daha fazla kan kaybetmisti çünkü. Ruhum cıkmak için diretirken..

  Her saniye bilincim kayboluyodu. Ve zaten en son hatırladığım hemşirenin merkeze bilgilerimi söylemesi oldu.

- Öykü yiğiter, trafik kazası. Çok fazla kan kaybı var. Durumu ağır. Kan grubu belli değil.
 
Sonrası yok. Bu kadar. Her şey bu kadardı iste. Her şeyin bi sonu vardı.

Galiba gercekten ölüyodum..
 
Yine yalnızdım. Ve ölüm zaten yalnız olan bi eylemdi..