Περιμενοντας το λεωφορειο στην σταση με τις φιλες μου τον σκεφτομουν "Μακαρι να μπορουσα να τον αγκαλιασω και να του πω το ποσο τον αγαπουσα". Ηρθε το λεωφορειο αποχαιρετησα τις φιλες μου και αρχισα για να παω σπιτι μου. Ξαφνικα τον ακουω, γυρναω και τον βλεπω να μιλαει σε μια κοπελα και να την αγκαλιαζει. Εκεινη τη στιγμη ενιωσα ενα μαχαιρι να με τρυπαει στην καρδια. Γυρισα απο την αλλη γιατι δεν μπορουσα να βλεπω αυτο το θεαμα. Λιγα λεπτα μετα ενιωσα καποιον να ειναι απο πισω μου σε κοντινη αποσταση, γυριζω το κεφαλι μου και τον βλεπω να ειναι με ανοιχτα τα χερια ετοιμος να με αγκαλιασει. Λες να καταλαβε οτι με πληγωσε? Εγω απομακρυνθηκα, ηρθε ακομα πιο κοντα και εκεινη τη στιγμη κολλησα... του εκανα κινηση με το χερι μου σαν να του λεω " Δεν θελω" αν και ηθελα τοσο πολυ αυτη την αγκαλια, οχι μια τυχαια αγκαλια αλλα τη δικια του. Φοβηθηκα οτι αν με επαιρνε θα καταλαβαινε οτι τον αγαπουσα απο το ποσο σφικτα θα τον κρατουσα. Για 5λεπτα ημουν περηφανη για τον εαυτο μου γιατι μπορουσα να κρυψω τα συναισθηματα μου αρκετα καλα ωστε να μην το καταλαβει. Ομως οταν συνηλθα απο το σοκ και καταλαβα το τι ειχε συμβει προηγουμενως και τι ειχα χασει αρχησα να κλαιω, ειχα κανει ενα τεραστιο λαθος. Για αρκετες μερες ημουν χαλια, δεν ηξερα τι να κανω. Μηπως ηταν η μονη ευκαιρια να ερθω πιο κοντα του? Τελικα καθισα και σκεφτηκα ψυχραιμα για το τι επρεπε να κανω, δεν γινοταν να ημουν αλλο σε αυτη την κατασταση επρεπε να βρω μια λυση. Αποφασισα οτι επρεπε να παρω αυτη την αγκαλια. Πηγαινα στο μαγαζι του καθε μερα επειδη ηξερα οτι θα ηταν εκει. Του μιλουσα, προσπαθουσα να ερθω πιο κοντα του αλλα δεν εγινε τιποτα. Ηξερα οτι πλεον δεν υπηρχε ελπιδα.
