De IJsprinses { On Hold }

32. De Gouden Sneeuwvlok

Helemaal stralend van uiterste blijdschap en tevredenheid kwam de IJsprinses de schitterde troonzaal in gelopen. Ze was in de zevende hemel beland leek het, telkens zag ze Kyle weer voor zich en begon ze te giechelen als een klein meisje dat net een ijsje had gekregen. Ze kon het gewoon niet stoppen. Ze kon alleen maar aan het moment denken dat hij zijn zachte lippen op haar voorhoofd drukte. Bij die gedachte verscheen er keer op keer weer een grote stralende glimlach op haar blozende gezicht. Rosalie die als eerste ontdekte dat Sophia in een opperst goed humeur was, kwam meteen naar haartoe gelopen.
'Je vind hem leuk he?' Vroeg Rosalie met een grote glimlach ze gaf Sophia een dikke knipoog. De prinses begon meteen opnieuw te blozen, tegen haar kon je gewoon liegen. Ze heeft dat soor dingen altijd meteen door. Dus langzaam knikte Sophia terwijl ze weer glimlachte. Rosalie keek haar geïnteresseerd aan.
'Hebben jullie gezoend?' vroeg ze daarom ook nieuwschierig.
'Rosalie!' Zei Sophia op een strenge toon terwijl haar wangen meteen rood begonnen te kleuren. Sophia sloeg haar ogen neer, waarom moest ze toch altijd zoveel blozen. Tevergeefs probeerde Sophia haar blos op haar wangen te verstoppen door haar beide handen voor haar gezicht te slaan.
'Ik zie het al.' Lachte Rosalie hartelijk terwijl ze een andere zaal inliep. Milou kwam aangerend.
'Heei lieve schat!' Riep Sophia opperst blij omdat ze haar jongere zusje eindelijk weer tegen het lijf liep. Milou sprong in haar armen en zonder enige moeite tilde Sophia Milou op.
Ze keken elkaar glimlachend aan. Het hele hof deed weer waarmee hij of zij bezig was. De tuinman zat in de tuin. De hofkok stond weer in zijn keuken. Amelia roddelde weer zoals altijd. Tevreden keek Sophia rond. Ze was ontzettend blij dat alles weer goed was afgelopen. Dat had ze allemaal te danken aan Kyle Acuff. Stel je voor dat hij er niet geweest was... Snel zette Sophia die angstaanjagende gedachte uit haar hoofd. Ze was gered en dat was het aller belangrijkste. Ook was ze stiekem heel blij dat Kyle haar gered had.
Ze had duidelijk en goed met zichzelf afgesproken dat ze nooit meer zoiets doms zou doen. Vanaf nu zou ze alles overleggen met iemand. Ze staarde naar de witte tegeltjes op de vloer van de troonzaal. Ze waren heel goed en keurig schoongemaakt, het licht vanuit de grote ramen weerspiegelde erop wat er prachtig uitzag. Snel liep ze naar haar zilvere geote mooie troon en ging zitten. Sophia sloot haar beide ogen en haalde even diep adem dat ze er daarna weer zachtjes uit pufte. Alles was weer zoals het was, dat maakte haar blij en gaf haar een gevoel van innerlijke rust. Op dat moment kwam Amelia binnen gerend.
'Mevrouw de prinses!' Schreeuwde ze. Meteen sperde Sophia haar smaragdkleurige ogen wijd open. Vragend keek Sophia haar aan. Was er weer iets ergs gebeurd? Ze zag al allemaal rampen scenarios voor zich wat Amelia haar zou vertellen.
'Hij is...' Pufte ze, het was overduidelijk dat ze totaal buiten adem was. Ze leunde even met haar handen op haar knieeën om bij te komen. Toen ze weer een beetje adem had vervolgde ze haar zin
'Hij is gevonden!' Bracht ze opnieuw uit terwijl ze daarna opnieuw haar adem weer onder controle probeerde te krijgen. Rustig ademde ze in en uit.
'Rustig Amelia.' Begon Sophia geruststellend. 'Wat is gevonden?' Vervolgde Sophia kalm haar zin. Ze dacht na. Wat zou er allemaal gevonden kunnen zijn. De man? Zou de wrede man gevonden zijn? Ze hoopte van wel. Ze wilde graag met het praten. Vragen waarom.
'De sneeuwvlok!' Pufte ze erachterna. Verbaasd keek Sophia haar aan ze trok ahar wenbrauw op. Sneeuvlok? Welke sneeuwvlok? Toen pas schoot het haar te binnen. Door alles wat ze had meegemaakt was ze het helemaal vergeten. De Gouden Sneeuwvlok natuurlijk!
'Maar dat is geweldig!' Riep Sophia uitgelaten terwijl ze meteen opstond.
'Informeer alle inwoners! Laten we morgen het Gouden Feest geven!' Zei Sophia terwijl ze alweer opweg was naar boven. Opeens draaide ze zich om.
'Wie heeft 'm eigenlijk gevonden.' Vragend keek Sophia een paar mensen aan.
'Ene Hannah Taister.' Antwoordde Amelia. Sophia herkende de naam. Hannah... Wie was het ookalweer. Toen herrinderde ze zich het weer.
'Dat is de Hannah die mij en opa hadden gevonden!' Glimlachte Sophia blij terwijl ze de neiging onderdrukte om en gat in de lucht te springen van blijdschap.