Bugün tekrardan hayata gözlerimi açtım. Bazen keşke bir sabah da uyanamasam uzun bir uykuya dalsam diye dua ediyorum. Hayattan bu kadar nefret etmemin tek sebebi var, o da insanların acımasızlığı.
Benim şu hayatta kızımdan başka kimsem yok. Baba kız, birlikte hayata tutunmaya çalışıyoruz. Ben çok sefil bir aileden geldim, çocukluğumu hiç yaşayamadım çünkü babam çok fakirdi. Benim hiç diğer çocuklar gibi oyuncaklarım olmadı benim sadece tamir aletlerim oldu. Babamın yanında araba tamirciliği yapıyordum çünkü.
O yüzden de kızımın mutlu olmasını istiyorum sadece ama onu da başaramıyorum galiba.Çünkü eşim daha geçen ay öldü ve kızım onun ölümüne hala alışamadı. Zaten hayatta kimsesiz ve fakirken birde eşim ölünce artık hergün ağlamaya başladı. O ağlarken onu umursamıyormuş gibi yapıyorum ama aslında içim parçalanıyor.
Şu an tek dileğim kızımın mutlu olması...
