Düşünüyorum hayatı, insanları. Anlamaya çalışıyorum. Girmiyor bir türlü aklıma. Sorguluyorum neden bu eziyet. Neden bu zulüm? Şu kısacık hayatta neden üzer insanlar hep birbirlerini? Neden insanlar konuşarak anlaşamıyorlar? Çatışma içerisinde sadece kendi mutluluğunu aramak neden? Neden hep üstün olmak istiyor insan? "Neden"lerin ardı arkası kesilmiyor. Kendi içimde "neden"lerin cevaplarını arıyorum ama bulamıyorum.
Yine düşünmeye başlıyorum. Yine anlamaya çalışıyorum. Çocukların öldürüldüğü bir dünyada rahat yaşayamıyorum. Direniyorum. O Pak, tertemiz, saf olan vucutlara kıyanlari düşündükçe gözümden o anda damlalar akmaya başliyor. Duygularım alt üst oluyor. O zaman anlamaya başlıyorum işte tam o anda gözümden damlalar akarken anlıyorum ama damlalar bittiği zaman anlamını yitiriyor düşündüklerim. Tam işte bitti diyorum, tam anladım diyeceğim zaman kayboluyor, sanki uçup gidiyor ellerimin arasından bütün manalarıyla. Tekrar başa dönüyorum. Anlamak için tekrar en başa dönüyorum. Her şey yeniden başlıyor.
Yeni manalara yöneliyorum. Yeni sorular soruyorum kendime. Düşünüyorum diğer insanlar düşünüyor mu diye. Yeni cevaplar aramaya başlıyorum kendi içimde. Buluyorum sanki. Bana benden daha yakın olan da arıyorum sorularımın cevaplarını. Teker teker gelmeye başlıyor cevaplar, yüzüm biraz gülüyor. Tamam şimdi anlıyorum. Şimdi oldu diyorum. Ama bitmiyor içimdeki sıkıntı. Anlamak olayları çözmüyor. Cevaplar insanları değiştirmiyor. Maalesef insanlar degismiyor...
Furkan ölmezoğlu
