Ben ne istedim ki hayattan? Huzur.
Beni kendi halime bıraksınlar istedim.
Neden insanlar hep daha fazla, daha başka şeyler ister?
Ben rol yaptım, kendim olmadım, olamadım. Kendimi bırakamadım. Bu benim seçimim miydi?
Sorunlar, sorular, cevaplar. Sorgulanmak istemedim.
Ben rahat istedim, huzur istedim. Karmaşasız, sessiz.
Tepkisiz kalmak istedim. Benim seçimim değildi!
Beni buna iten çevrem, sorunlardan kaçış, ters tepkiler.
Hiçbir zaman rahat olamadım, kendim olamadım. Bunu ben mi seçtim?
Belki oynadığım bir oyun.
Kabuğuna çekilmiş bir kaplumbağa gibi. En ufak bir çıtırdıda kendimi kapatıyorum.
Hep uykuda gibiyim, yorgunum. Tepkisizlikten, kayıtsızlıktan.
Alıştım artık bu duruma. Kendimi şartladım.
Artık hiçbir şey beni çekmiyor, ilgilendirmiyor. Herşey boş.
Beni kabuğumdan çıkaracak birşey lazım. Yoksa bu hep böyle sürüp gidecek.
Kendimden ödün vere vere.
Mecbur değilim ama en kolayı bu. Acısız, sakin bir yok oluş, kayboluş benimkisi.
Bilerek, isteyerek mi? Bu benim seçimim değil!
İçimdeki cam kırıkları canımı acıtsada kan kaybından ölmem.
Ölüm korkusu mu cesaretimi kıran? Yoksa kalbimin çoktan ölmüş olmasından mı hissizliğim?
(Kardelen)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Cam kırıkları - Kardelen
RomanceKardelen: İncinmekten korkarak kendini gizleyen narın çiçek. Ama karların ortasında açacak kadar cesaretli. Ya da güneşe yüzünü dönmek için acele eden, verdiği sözleri tutamayan hercai bir çiçek. Sen karar ver ne olduğuna... (2016)
