Bugün yine okul günlerinden biriydi ama son gündü. O gün ben gerçekten çok heyecanliydim bir yandan da hüzün çökmüştü sol yanıma. Zaman geçmeden çantamı hazırladım üstümü giyinip yeni aldığım ve çok sevdigim montumu giyip kış günü oldugu için şapka ve takımı takip yola koyulduk. Gittiğimde kankalarimin gelmediğini gördüm. Olsun yine de. Neyse ışte sıraya girip yukarı ciktip. Sinifim en üst kattaydı. Hergün nazlana nazlana "bu merdivenler bizi genç yaşta yaslandiracak" diye çıkardım. Sınıfa gittiğimde eski çıktığım çocuk vardı. Şimdi ise birbirimize çok zıttık. Ayni sinifta olmamiz daha kotuydu. O gün de öyle böyle geçti sayılır. Karneyi soğuk ve kardan dolayı alamadık. Karnem takdirdi. 7. Sinifa gidiyordum. Bu takdiri bu donem sırf sabırdan dolayi almistim. Ve sunu anladimki hersey "sabir". Başarı ,hayat ve aşk bile...Günden güne içime daha çok hüzün çökmüştü. Aylardır isyan ettiğim okul şimdi bana özlem olmuştu. Aslında daha çok kankalarimi ozlemiştim. Fatma'ya ne var ne yok bütün sırlarımı anlatiyordum. Evet şimdi okula haftalar kaldı ve ben hala bir hüzün ve özlem icerisindeydim. Kime neye olduğunu bilmeden. Sabrın sonu selamet sözüyle bu hayati yasiyordum.
