Üstümde kot ceket (yarim) kot pantolon ve icimde krem renkli kazagim vardı. Okul özlemi sanırım yavaş yavaş geçiyordu. Ikinci dönem daha havalı ve müthiş olacağımı hissediyordum. Ve bunu cevremi etkileyecegimide. Icimdeki duygu hala gecmemisti. Neden olduğunu bilmediğim. Neyse çıkar yakında kokusu. Her zaman geleceğe yönelik bir kişiliğim vardı. Bu da beni daha müthiş bir insan yapıyordu. Sanırım bu benim içime bir kuyu kazmisti. Kendimle çok barışık bir insan olmam beni daha güçlü ve cesur yapıyordu. Ben gerçekten havaliydim ve güzel. Sadece ergenlikten dolayi sivilceler. Bu berbat birşey. Hergün geçsin diye umuyorum. Ama kendimle barışık olmam bunlada barisik olmama yol açıyordu. Gerçekten müthiş birşey. Kalbin yolunu izlemek herzaman beynin yolunu izlemekten daha kötüdür. Çünkü kalbi de beyin yönetiyor sonuçta. Ama kalbin yolunu gerçekten izleyecegin anlar oluyor tabiki.
