Hayatın daha yeni tadını çıkarmaya başlamıştım. 5. sınıfta ilk kez aşık olduğum birinden sonra 13 yaşında tekrardan o aşık olma hissini tatmıştım. Tam 8 ay hiç bıkmadan, usanmadan bekledim. Onun için tüm dünyayı karşıma alıcak şekilde çok seviyordum. Atla dese direk; " nereden? " diyecek kadar. Ama bilirsiniz ya hiç bi aşk karşılığını bulmaz. O beni sevmiyordu. Ne yaptıysam, ne ettiysem genede gözüne girmeyi başaramadım. Sevdiği başka biri vardı. Gözlerine bakarkenki sevincini görebiliyordum. Canımı o kadar acıtıyordu kii. Sanki içimde cam parçaları varmışcasına. Ama en azından şanslıydım. Sevdiği kızda onu sevmiyordu. Aynı duyguları yaşıyorduk. Tek fark vardı ki; " ben onun üzülmesine dayanamıyordum " . Onun mutlu olması için, kendi mutluluğumu bi kenara bırakarak kızla konuştum. Genede hiçbir umut yoktu. O sevmeye devam etti. Ben onu 8 ay gecemi gündüzüme yaparak severken o 5 ay o kızı sevdi. Sustum. Hep sustum. Hiçbir şey demeden. Sadece alışmaya çalıştım. Zaman kabullendirir diye düşündüm. Ama kabullenemiyordum. Onun kendine dokunmasını bile kıskanan biriydim. Kimseyle paylaşamıyordum. Bi kere merdivenlerde çarpışmıştık koluma değmişti. O gün o kolumu ordan kesip, evde camın içinde saklamayı bile düşündüm. Ama o uyuyordu. Sevgimi göremiyecek kadar kördü. Ya da görmek istemiyordu. En azından arkadaş olarak kalmamızın daha iyi olucağını düşündüm. Arkadaştık. Yani daha doğrusu, o beni arkadaşı olarak görüyordu. Ben ise bu yaşta bile çocuklarımızın babası olarak gördüğüm kocam. Komik geliyor aslında, bu yaşta böyle şeyler düşünmek ama işte insan sevince hayallerine engel olamıyor. Mesela dinlediğin her şarkıda onu hatırlıyorsun. Gördüğün her yüz, sana onu hatırlatıyor. Yediğin her yemek, yaptığın her şeyde onun eksikliğini, yokluğunu hissediyorsun. Unutmak istiyorsun, çalışıyorsun, deniyorsun ama olmuyor. Sonra bi gün hiç unmadığın zamanda sana ' seni seviyorum ' diyor. İnanmak istiyorsun ama onun seni sevmediğine o kadar çok alışıyorsun ki inanmak bile zor geliyor. Güzelliğinin tadını çıkaramıyorsun.. Tam 07.02.2013/1:47'de.. Yeniden doğmuşcasına.. Hayata ellerini uzatıyorsun.. 2 ay.. Tam 2 ay birlikteliğiniz oluyor ve sonra hiç beklenmedik zamanda seni terk ediyor. O 2 ayın güzelliğini bile fark edemiyorsun. Gözüne gözüne batıyor. Hiçbir açıklama yapmadan seni sevmediğini söylüyor. Yıkılıyorsun.. Tüm dünya başına yıkılıyor.. Yaşamak bile istemiyorsun.. ' Allah'ım al canımı da kurtulayım, bi araba çarpsın, yıldırım düşsün, yer yarılsın dibine gireyim ' diyorsun. Ama o içindeki çığlıklar, göz yaşlarını tek sen biliyorsun. O yaşadıkların.. Onca şey.. Unut diyorsun. Unutmalısın. Seni böylece ortada bırakan pezevenkten ne hayır gelir bırak sürünsün. Ama genede onu hayatından atamıyorsun. Belki diyorsun sürekli. Tekrar ' biz '. Sonra belki kelimesinden bile nefret eder oluyorsun. Yeni aşklara yelken açmalıyım diyorsun ama beklenen rüzgar esmiyor. İşte tüm olanda bu ya.. İnsanı içten içe yiyip bitiren.. Tek sorun; " Hayat. Adaletsiz dünya. Eşit ve güzel yazılmamış kader.. "
