Midden in het woud, leven vier kattenclans, elk heeft z'n eigen territorium en vaardigheden, ze houden zichzelf sterk aan de wetten van de sterrenclan, katten die voor hun in het woud leefden, toch onderling komen de clans niet overeen, er worden g...
Klauwkit hoorde een patrouille in het kamp stormen "We hebben hem gezien, maar hij is weggevlucht!" riep een van hen. Ze hadden het op klimopkit, hij was gevlucht, waarom, wist niemand. Ze keek naar de grond, het was als een messteek in haar hart. "Braampels..." begon ze "gaan we hem nog terug zien?" vroeg ze stotterend. Zijn blik ruste op haar schouders, en dan op de grond, zijn antwoord klonk rustig "ik heb hem gezien, onder een Braamstruik, en dan... Dan was hij ineens weg... Ik denk dat het een teken was van de sterrenclan. Ik denk dat je... Moet weten dat hij niet meer terug komt. Hoe hard het ook is." het was nog amper een gefluister. "Sorry..." murmelde hij, en hij liep het krijgershol in. Een mes boorde door heel haar lichaam, ze rende weg, uit het kamp. Ze kon het niet meer verdragen. Ze rende, tot ze aan een grote rots kwam, onder die grote rots bevond zich water, en rotsen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ze liep langzaam op de rots, en ze stond aan het uiteinde, ze blikte naar de hemel op, de sterren waren helder. "Klimopkit..." fluisterde ze "Kom terug, kom bij mij! Blijf bij mij!! Klimopkit!" huilde ze luid, misschien wel te luid. De rotsen onder haar poten braken af, ze voelde hoe ze naar beneden viel "Nee!" was haar schrille gegil nog, maar op dat moment viel ze met haar kleine tedere lichaam op een van de scherpe steenpunten.
"Nee..." was haar gefluister nog, maar het was te laat. Ze sloot haar ogen, en het zonlicht verdween voor altijd.
