Maarja de jongens van tegenwoordig kun je niet vertrouwen.. Nadat ik kortaf reageer vraagt hij of ik wel met hem wil praten, hij is wel heel aardig maar alsnog twijfel ik. Ik vraag hem waarom hij altijd in het stadje is terwijl die daar niet echt super vlakbij woont. Hij verteld dat er een lounge is geopend. Ah weer zo'n jongen, elke dag lounge op zoek naar meisjes en waterpijp roken.
Maar hoe langer ik met hem praat hoe leuker ik hem begin te vinden, hij doet echt moeite. Juich niet te vroeg, zo doen ze allemaal in het begin dacht ik. We praten verder, en hij vraagt of ik naar buiten kom. Ik kan niet zomaar naar buiten.. dan krijg ik het weer. Hoe leg ik het uit? Achja het is zowieso te vroeg om af te spreken, ik ken hem helemaal niet.
Hij doet wel echt moeite voor me nummer. Weet je wat, ik geef hem gewoon mijn nummer wat kan het kwaad.
*flash back*
Ik heb nu drie keer bloed laten prikken en er komt telkens niks uit. Wat heb ik nou toch? Die huisartsen nemen me ook echt niet serieus.. Ik durf steeds minder naar buiten, overal waar ik kom krijg ik het.
Jake en mijn vader gaan een weekje naar Macedonië, dan ben ik alleen met mijn moeder.
*een paar dagen later*
Mam alsjeblieft ga niet weg, ik voel me zo slecht.. Nog slechter dan op vakantie. 'Queeny ik moet echt naar me werk'. Op dit moment wil ik echt niet alleen zijn.
En alweer ga ik naar de huisarts, die ook niet weet wat ik heb. Ik word hier zo gefrustreerd van. Hoe kunnen ze nou niet weten wat ik heb?
*einde flashback*
Je moet je benen bij elkaar houden en verder naar achter springen zei ik tegen het meisje. Op vrijdag help ik altijd bij het turnen. Na een tijdje loopt er ineens een jongen naar binnen, hij komt me een beetje bekend voor maar waarvan? Elk meisje kijkt hem aan en ik zie dat hij zich ongemakkelijk voelt ik heb stiekem wel een beetje medelijden voor hem.
Mijn trainster vroeg wat die kwam doen, hij antwoord met dat hij dacht dat er zaalvoetbal was. Mijn trainster zei 'Ja over drie kwartier'. Iedereen zit haar lach in te houden. Ik moest zelf ook lachen. We keken elkaar aan en ik wist waarvan ik hem kende.
