' ห้อง ผู้บริหาร องอาจ ราชบรูพาพูลไพศาลย์'
หญิงสาวร่างบาง ผมยาวบ่าสีดำ ในชุดเครื่องแบบนักเรียน ม.ปลาย ยืนหันหลัง ดวงตากลมโตสีน้ำทะเลประกายที่ฉายแววสงสัยและลังเลอยู่ไม่น้อย พลางทวนถึงสาเหตุเรียกตัวด่วน คราวนี้ ผอ. เรียกเธอมาทำไมกันนะ ระยะนี้และก่อนๆเธอทำงานและหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด แถมยังทำได้ดี จนคณะครูเอ่ยปากชมกันทั่วอีกด้วย นึกสิๆๆ 'มอนิ่ง' ว่าเธอทำอะไรไว้ ?
ปิ๊ง !!
เอ๊ะ ...รึว่า ผอ.เรียกเธอมาเพื่อควบคุมนิสัยและความประพฤติของใครอีก
หรือว่าเธอต้องไปอบรมฝึกรุ่นน้อง ขอให้เป็นอันหลังทีเถอะ !
มือบางเอื้อมไปหมายจะเคาะประตูสลักสีน้ำตาลเข้ม แต่ก็ชักกลับอย่างไม่แน่ใจ จะเคาะดีไหมนะ ??? หรือไม่เคาะดี ??? เอาวะ ! เคาะก้เคาะ !! เป็นไงเป็นกัน !!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!
"ขะ...."
ฉันเคาะแล้วเตรียมจะอ้าปากขออนุขาติ แต่เสียงทุ้มต่ำก็ขัดไว้ก่อน
"หนูมอนิ่งล่ะสิ เข้ามาได้ ฮ่าๆ"
แอด........
ชายวัยกลางคนหน้าตาดูไม่แก่ลงไปตามอายุ พูดและหัวเราะเบาๆ พลางผายมือไปทางเก้านวมสีดำ ซึ่งแน่นอนว่า ผอ. เชิญให้ฉันนั่งลง
"เอ่อ สวัสดีคะ...ผอ. เรียก.."
ฉันกำลังพูด แต่ ผอ. องอาญ ก็ยกมือพลางโบกไปโบกมาตรงหน้าฉัน
"ฮ่า ๆ ไม่ต้องรีบร้อนหรอกหนูมอนิ่ง ที่ฉันเรียกหนูมาไม่ได้มาติว่าอะไร สบายใจได้"
เฮ้อ...โล่งไปคิดว่าต้องมานั่งฟัง ผอ. สวดยาวชนิดที่ว่าบรรลุธรรมเห็นโลกกว้างสะแล้ว
"แต่ฉันมีงานให้หนูทำ"
"ห๊าา !!! ...อุ๊บ ! "
" - - "
"วะ ว่าแต่งานอะไรหรอคะ ???"
เกือบไปแล้วมอนิ่งเอ้ยมอนิ่ง โล่งอกได้ไม่เท่าไหร่เอง !!
